Autorka dozuje wszelkie informacje na temat bohaterów, próbuje w prosty
i przejrzysty sposób pokazać ich w neutralnym świetle. Nie oceniając, a zarazem nie narzucając swojego zdania. Przez to początkowo nie mogłam się wgryźć w książkę, dopiero po kilkudziesięciu stronach, gdy poznałam bohaterów, zrozumiałam zarys całej fabuły. Mamy tu więc szczęśliwą parę narzeczonych, którzy są ze sobą od szczenięcych lat, a także długoletnią przyjaciółkę głównej bohaterki. Ludzkie nieszczęścia, kumulujące się na oddziałach onkologicznych, a także hospicjum, gdzie nie raz śmierć zapuka po cichu do dziecięcych drzwi.

Podczas tej wyjątkowej podróży odwiedzimy wiele miejsc. Autor zabiera nas m. in. do kaplicy Betlejemskiej, gdzie podczas niedzielnej mszy wierni nie klękają. Przechodzimy także obok pomnika Franza Kafki autorstwa Jaroslava Róny, czy wpadamy z wizytą do pałacu Lucerna, gdzie we wnętrzu pasażu wisi do góry nogami posąg konia, na którego brzuchu siedzi Święty Wacław. A to nie koniec, bo na ponad 330 stronach Szczygieł opisał aż 60 miejsc wartych odwiedzenia w Pradze.

Wprowadzenie do opowieści rodzicielki Belli pozwoliło na wykreowanie kolejnego wątku — podziału na osoby niemagiczne oraz tzw. les charmantes, czyli ludzi obdarzonych różnymi magicznymi zdolnościami. Jedną z czarodziejek jest właśnie Rozalinda, a posiadane przez nią (i wszystkich les charmantes) moce zaczynają być coraz bardziej problematyczne w oczach pozostałych mieszkańców i ówcześnie panującej rodziny królewskiej.

Bez wątpienia Wynne Jones wykreowała świat niecodzienny, w którym magia kryje się w każdym zakątku. Autorka zadbała o to, by fabuła nie była aż nadto rozbudowana, dzięki czemu czytelnik nie ma wrażenia przytłoczenia historią. Ruchomy zamek Hauru to baśń pełna czarów, humoru i niecodziennych zwrotów akcji. Jestem przekonana, że podczas lektury niejednokrotnie dacie się pozytywnie zaskoczyć.

Zresztą to, jak bardzo Druciarz galaktyki różni się od współczesnych powieści science fiction, najlepiej widać po opisie wizyty na dnie morza. Wiemy, że ta chwila prędzej czy później nastąpi i przyzwyczajeni do zupełnie innego sposobu opowiadania historii, wyobrażamy sobie sekwencję rozpisanych na wiele stron scen, z dokładnym przedstawieniem przygotowań do zejścia pod wodę, samego zanurzenia i każdej rybki mijanej w drodze na dno; tymczasem Dick większość z tych rzeczy kwituje zaledwie kilkoma zdaniami. Opisy są tu ograniczone do minimum; nie powinno też dziwić, że autor niewiele miejsca poświęca postaciom drugoplanowym. Lubisz długie, bardzo rozbudowane książki? Być może Druciarz galaktyki nie jest po prostu dla ciebie.