Gdybym miała wybrać, którą z bliźniaczek polubiłam bardziej, bez wahania wybieram Madeline. Po pierwsze, jej nietypowe skłonności przyciągnęły moją uwagę od pierwszych stron. Po drugie, całą historię poznajemy jej oczami, dlatego mamy możliwość poznać jej sposób myślenia. Po trzecie, Maddy patrzy na świat, jakby ten okazywał jej całą swoją dzikość i grozę, pod którymi kryje się magia i piękno. Jednocześnie przeraża to dziewczynę, ale nie potrafi oprzeć się temu urokowi. Jest zdeterminowana, by chronić Catlin za wszelką cenę; nawet jeśli siostra ujrzy w niej zdrajczynię.

Oprócz samej treści książka cieszy całością swojej formy, poczynając od licznych ilustracji omawianych zagadnień (wraz z pomysłową formą odniesień w tekście), poprzez dbałość o to, aby po lekturze można było szybko wrócić do konkretnych zagadnień, a kończąc na absolutnie najwspanialszym zabiegu, poprzez który popularyzator nauki spełnia swoje zadanie – propozycjach przeprowadzenia własnych eksperymentów! Nie ma lepszej metody na zafascynowanie nauką oraz zasadami otaczającego nas świata, niż empiryczne jej doświadczanie.

Natalia jest typowym korpoludkiem, ma narzeczonego, w perspektywie nowe mieszkanie i zapomniane marzenia. Wszystko wydaje się być takie, jakie powinno być. Praca wpędza ją jednak coraz częściej do wypełnionej lękiem i czarną otchłanią studni, co sprawia, że dziewczyna postanawia udać się nad morze, do ukochanej babci. Zepchnięte w podświadomość talenty zaczynają dobijać się do świadomości Natalii, a my możemy z przyjemnością czytać o przemianie bohaterki.

Thrillery Alex Kavy są lekkostrawną przystawką i świetnie nadają się dla początkujących czytelników tego gatunku, bowiem zaostrzają apetyt na więcej. Tak też było w moim przypadku, to właśnie te niepozorne historie spowodowały, że obecnie zaczytuję się we wszelkiej maści thrillerach i kryminałach. Z sentymentu lubię od czasu do czasu powracać do tej twórczości i nie potrafię ominąć żadnej nowości. Nie bez znaczenia jest też fakt, że te książki są częścią większych serii, a ja bardzo przywiązuję się do bohaterów i lubię spotkania z nimi, czasem po wielu latach. Uwielbiam płynność stylu i języka oraz dialogi, które są lekkie i naturalne. Po prostu masz wrażenie, że płyniesz przez tekst, nie wiedząc kiedy docierasz do finału

Ci, którzy czytali poprzedni tom, z pewnością poznają się na charakterystycznym stylu autora, którego tu oczywiście nie brakuje. Zwięzłe, naturalne dialogi, raczej oszczędne, acz dobitne opisy, wartka akcja i częste wstawki humorystyczne. Właściwie kwintesencja literatury rozrywkowej, od której ciężko się oderwać, i która tak mocno wpisała się już w portfolio Gołkowskiego. Jego twórczość raczej przyzwyczaiła nas do obserwowania fabuły z perspektywy tylko jednej jednostki – protagonisty. To on pierwszoosobową narracją prowadził czytelnika w głąb lektury i ukazywał świat przedstawiony swoimi oczami. Tu również nie jest inaczej.