W mojej opinii to komiks, który w głównej mierze miał pomóc samej autorce przerobić i uporać się z traumą, jakiej doświadczyła. Dziewięć miesięcy czułego chaosu może nieco zachwiać etapem oczekiwania u kobiety w prawidłowo rozwijającej się ciąży, natomiast w przypadku kobiet po doświadczeniu poronienia, może wlać nieco nadziei na lepsze jutro. Rozwiązanie ciąży w przypadku autorki-bohaterki również nie jest idealne, a wręcz ociera się o dramatyzm i walkę o życie, zatem z ostrożnością należy podchodzić do tego, komu książka jest pisana

Wciągnęłam się bez reszty w tę wykreowaną przez Ziębińskiego historię. Ta brzmi trochę jak kino akcji i film sensacyjny o dobrym potencjale: bogaci i biedni, układy, polityka, świat przestępczy i wrogie gangi, a to wszystkie na tle pogrążonej w chaosie Warszawy. Trochę szkoda tego tła, gdzie o wirusie nie wiadomo prawie nic oprócz jego skrajnej śmiertelności. Wątpliwości budzi brutalność policji i wojska w tłumieniu zbuntowanego społeczeństwa, odbiera to nieco z realizmu, podkreślając wytwór wyobraźni autora. Poutyskuję nieco również na skromny rys psychologiczny głównych postaci. Sam motyw porwania, pogoń za kolejnymi elementami układanki, gra o czas rokują dobrze. Może to i niecodzienna pochwała, bo nigdy wcześniej nie zwracałam na to uwagi, ale książkę czyta się przyjemnie ze względu na brak zbędnych wątków (no może poza jednym niekoniecznie istotnym i budzącym wątpliwości), konkretne dialogi, w których autor żongluje słowami bez ich uwydatniania, duża czcionka i wartka akcja.

Iga, jako świeżo upieczona matka, jest doskonałym przykładem trudności, jakie lawinowo spadają na kobietę, gdy po wyczerpującym porodzie na jej piersi zostaje położony noworodek. Kobieta żyje z poczuciem winy za ułomną przeszłość, a teraźniejszość jest tak trudna do zniesienia, iż bohaterka nie wyobraża sobie codzienności bez leków. Zarówno ona, jak i jej mąż, upatrują sukcesów w cudzie techniki, jaki ma okazję testować na sobie sama zainteresowana. Jednak coś wymyka się spod kontroli: czy to zaburzenia Igi spowodowane wyczerpującą opieką i nieustanną gotowością względem dziecka, czy może ktoś inny jest sprawcą coraz gorszego samopoczucia raczkującej w macierzyństwie kobiety?

Wybór Zofii jest nie tylko opowieścią o tym, jak (choć bardziej zasadne byłoby tu – czy) można radzić sobie z niewyobrażalną traumą. Styron przez lata był oskarżany o to, że nie mówi w swojej książce o Holocauście jako o zbrodni jedynie przeciwko Żydom, ale że nadał temu tematowi bardziej uniwersalny charakter (Zofia jest Polką i katoliczką), pokazując zło w szerszym ujęciu, co gorszyło i szokowało wiele osób. Przez wiele państw, w tym komunistyczną Polskę, publikacja książki została zablokowana, ponieważ ukazywała w złym świetle Polaków podczas IIj wojny światowej (ojciec Zofii był antysemitą). Teraz, oczywiście, tę powieść czyta się inaczej – dla wielu oczywistym jest, że obozy koncentracyjne były miejscem kaźni wielu różnych narodowości, dlatego większe skupienie pada na postać tytułowej bohaterki, podejmowane przez nią decyzje i pytanie – jakiego wyboru musiała dokonać?

Styl Cooka jest wyjątkowy i niepowtarzalny, z każdej strony przebija ogromna fachowość. Jedyne, co trochę przeszkadza, to brak emocji oraz duże nagromadzenie postaci o poważnie brzmiących tytułach naukowych, pracujących w instytucjach o skomplikowanych nazwach. Poza tym wszystko się zgadza: jest niesamowicie interesująca i zawiła historia, ściśle związana ze światem medycyny, intrygi, zwroty akcji, nietuzinkowi bohaterowie. Zwłaszcza jestem zachwycona kreacją Arii – charakternej, szczerej, bezpośredniej, nieznośnej i piekielne inteligentnej dziewczyny. Nie przeszkadza mi, że dość szybko domyśliłam się tożsamości mordercy, bowiem nie odgrywa to znaczącej roli, ważniejszy jest motyw oraz to, do czego jest jeszcze zdolny, by zachować swój sekret.