Szkoda tylko, że zamiast pełnokrwistego horroru dostaliśmy powieść fantasy z dreszczykiem. Ważniejsze od budowania atmosfery grozy jest stopniowe rozwiązywanie wymyślonych przez autorów zagadek. Dracul jest przy tym powieścią bardzo bezpieczną – Stoker i Barker nie chcieli w żaden sposób naruszyć mitu Draculi kontrowersyjnymi, ale świeżymi pomysłami. Za historią Brama i Ellen nie kryje się też żadna głębsza myśl, bo za taką trudno uznać banał w stylu: „wielu rzeczy nie wiemy o życiu; ze śmiercią jest podobnie”. 

Tym razem sprawa jest niemal osobista. Ginie osoba, którą główny bohater zna. To policjantka – Gotycka Jolka. Na dodatek, chciała się spotkać z Rudolfem Hainzem tuż przed śmiercią, jednak nie zdążyła. Ciekawość, o czym chciała mu powiedzieć, wiedzie specjalistę od nieznanych sprawców do Warszawy. Tam okazuje się, że śmierć koleżanki to tylko część tajemnicy, która zahacza o afery pedofilskie i skandale. Za to musiał ktoś zginąć. Może szukał za głęboko?

Przegenialna i kapitalna książka, którą się łyka bardzo szybko, ale momentami chce ją się przetrawić, bo to, co nam autor ukazuje, zapiera dech w piersi. Przerażające wizje. Przerażające układy matematyczne, dzięki którym możemy wędrować do innych czasów. Jak? Tego nie da się wyjaśnić, trzeba samemu przeczytać i zrozumieć. Do tego wszystkiego, autor bawi się nami. Bo w trakcie pochłaniającej lektury wychodzą nowe fakty na wierzch.Wpadasz w wir niedopowiedzenia, szalonej gonitwy psychologicznej. Gdzie wina, smutek i strach, grają jedne główne skrzypce. Mamy tutaj trochę trupów. Trochę matematycznego punktu widzenia. Piękne miasto w tle, które poznajemy z innej strony, a także wybitnie dobrą książkę, jedną z najlepszych tego roku.

Życie Kazu to ciąg niekończącego się cierpienia. Jest przedstawicielem grupy społecznej, której wygodniej jest nie widzieć. Całe życie doskwierała mu bieda. Pracując jako robotnik w Tokio, żyjąc w spartańskich warunkach, wysyłając każdy zarobiony grosz rodzinie, przegapił dojrzewanie swoich dzieci, stając się dla nich obcym człowiekiem. Jego los nie jest odosobniony, współdzieli go wielu robotników z małych wiosek, którzy przyjeżdżają do Tokio za chlebem, stają się tanią siłą roboczą, aż w końcu lądują na ulicy bez niczego. Mimo iż Kazu urodził się w tym samym roku co cesarz, a jego syn urodził się tego samego dnia co syn cesarza, jego życie było dalekie od szczęścia, usnute bólem, samotnością i niemocą.

Jeśli różnorodne metody zawodzą, w końcu uciekniemy się nawet to tego rozwiązania, które początkowo wydawało się absurdalne. Bo czyż nienormalne rozwiązanie nienormalnego problemu nie staje się z czasem – normalnym rozwiązaniem? Ed i Lorraine Warrenowie stali się dla rodziny Snedekerów właśnie takim rozwiązaniem: nieprawdopodobnym, wstydliwym, wymykającym się wszelkiej logice. Czy ich pomoc okazała się adekwatna i w jakim stopniu była wystarczająca? Nie będę zdradzać zakończenia.