Krzyk ciszy to moje pierwsze spotkanie z literaturą pani Jolanty Bartoś, a muszę przyznać, że już od dłuższego czasu miałam na nie ochotę. Jest to pozycja mocno obyczajowa z dodatkiem w postaci nierozwikłanej sprawy kryminalnej i dramatem rodzinnym w tle. W mojej głowie powstało wiele scenariuszy na to, co mogło spotkać chłopca. Czy którykolwiek z nich okazał się prawdopodobny?

Bardzo podobała mi się ostatnia scena, kiedy Marianna z nostalgią żegna swój ukochany dom i wieś, a wszystko po to, żeby zacząć życie w nowym, jeszcze cudowniejszym miejscu. Nowy dom jest jak z marzeń i to pokazuje, że marzenia są po to, żeby dążyć do ich spełnienia. Przyznam, że ta właśnie scena najbardziej mnie rozczuliła, chociaż po drodze wielokrotnie byłam zła, sfrustrowana i smutna z tych wszystkich przeszkód, które napotkali bohaterowie. Jednak, co jest niezwykle zaskakujące, scenariusz historii Lucjana i Marianny napisało samo życie. Tak, dobrze czytacie. Są to bowiem dziadkowie autorki, która w świetny sposób, przy współudziale siostry, spisała dzieje swoich najbliższych.

Podoba mi się pomysł na fabułę oraz wszystkie postaci tego dramatu. Od początku panuje tu dziwna i lekko niepokojąca atmosfera, która zagęszcza się wraz z rozwojem sytuacji. Czy zachowanie Amy jest wynikiem choroby, czy to intuicja podpowiada jej, że znalazła się w niebezpieczeństwie? Dowiemy się tego w swoim czasie. Jednak wydarzenia rozgrywające się mroźną zimą wśród alpejskich szczytów, mogą budzić uzasadnione obawy, zwłaszcza że Amy miewa przebłyski wspomnień, które wskazują, że coś jest bardzo nie w porządku.

Skandal jest przecież siłą napędową jego literackiej kariery i tak też jest w tym przypadku, ponieważ w Kilku miesiącach mojego życia Houellebecq odnosi się do burzliwych wydarzeń z roku 2022 i 2023. Tym razem jednak się tłumaczy. Tłumaczy się z udziału w filmie pornograficznym, zrealizowanym przez holenderski kolektyw Kirac. Rozprawia się z oskarżeniami o islamofobię i odnosi do sporu z rektorem Wielkiego Meczetu w Paryżu. I tu nasuwa się pytanie – po co? Czyżby tłumaczył się winny?  

Żar jest debiutem Weroniki Mathii w świecie literatury kryminalnej i to bardzo udanym, zarówno pod względem fabularnym, jak i językowym. Historia wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do końca. To jedna z tych książek, które ciężko odłożyć, choć na chwilę. Nawet krótka przerwa na zaparzenie herbaty, wydaje się zbyt długą.