W tych okropnych latach, gdy najpierw morduje się polszczyznę, a zaraz po tym literaturę, odbierając jej wszystko to, co stanowiło o jej pięknie, pojawia się pisarz, który nie dość, że posiada swój indywidualny styl, to na przekór trendom i powszechnemu ubożeniu językowemu, przekazuje treści zgodnie z kanonem językowym i w imponującym stylu, który świadczy niezbicie o tym, że nie mamy tu styczności z kolejnym wyrobnikiem stukającym słowa, by wypełnić odpowiednią ilość arkuszy, lecz z człowiekiem, który posiada talent. Wielkie ukłony należą się Ludwikowi Lunarowi za to, co robi, za to jak umiejętnie kreuje fabułę i podnosi literaturę kryminalną na wyższy poziom.

Strach realny miesza się ze strachem wymyślonym. Co ciekawe, sposób prowadzenia narracji również w pewien sposób manipuluje czytelnikiem. Brak tu klasycznych dialogów, a treść zawsze filtrowana jest tylko przez jednego bohatera. Czytelnik zna wyłącznie jego wersję wydarzeń, brak tu narratora wszechwiedzącego, porządkującego rzeczywistość. Wprowadzając do tej pokazowej rodziny dwóch bohaterów z zupełnie innych światów, możemy obserwować schemat dostosowywania się do stereotypów ale i obserwacji z dystansu, świata, do którego całkowicie się nie należy.  

O literaturze Bruno Schulza pisze się bardzo trudno, dlatego jest to nie lada wyzwanie by ją zrecenzować. Nie jest łatwo odnaleźć się w świecie autora, jednak z ręką na sercu mogę przyznać, że warto. Nie wyobrażam sobie bowiem być znawcą książek i literatury bez poznania ich najbardziej charakterystycznych dzieł. I do takich zaliczam opowiadania Schulza.

O ile bardzo spodobał mi się pomysł na książkę i osadzenie jej oczywiście w mojej ukochanej Weronie, to realizacja już pozostawia wiele do życzenia. Przede wszystkim odpychały mnie od niej trzy rzeczy. Po pierwsze postacie Romea i Julii, które były okropnie strywializowane, wręcz miałam wrażenie, że kipiały głupotą. Zupełnie nie tak wyobrażałam sobie dorosłość tych bohaterów. Po drugie sama Rosaline, która przedstawiona jako bardzo inteligentna, czasem dokonywała głupich i niezrozumiałych wyborów. Kilka razy podczas czytania miałach ochotę na nią krzyknąć i nią potrząsnąć. Po trzecie język. Kochani, jeśli wybieramy za czas akcji daną epokę, to stylizujemy nie tylko postacie, ale również język. Bardzo przeszkadzały mi nowoczesne wtrącenia językowe, ponieważ nie mogłam wczuć się w klimat miejsca i epoki.

Rzym, 1943 rok. Wieczne Miasto, mimo że przetrwało wiele stuleci będąc pomnikiem majestatu i ludzkiej potęgi, przeżywa jeden z najtrudniejszych momentów swojego istnienia. Trwająca od kilku miesięcy niemiecka okupacja staje się koszmarem dla jego mieszkańców. Kontrolę nad miastem przejmuje słynący z okrucieństwa szef Gestapo Paul Hauptmann. Rzymianie cierpią niewyobrażalny głód i nędzę. Każdy kolejny dzień przynosi nowe prześladowania. Wyjątkowo sroga zima zdaje się drwić z uciśnionych. Jednakże nawet w najczarniejszym mroku tli się światełko nadziei. Istnieje Chór. Grupa blisko związanych ze sobą osób, na czele której stoi pewien niezwykle odważny ksiądz. To oni są światłem dla tych, których szanse na przeżycie wojny są znikome.