Sięgając po książki dedykowane dzieciom, nigdy nie mogę mieć stuprocentowej pewności, że trafiłam z zakupem. Pewnym jest, że zwracam ogromną uwagę na treści, które się w nich znajdują, gdyż oczekuję wartościowych przekazów. W naszym domu, największym wyznacznikiem atrakcyjności książek pod kątem zawartości jest jednak zawsze reakcja córek. Jeśli proszą kolejny raz o czytanie tego samego, śmiało mogę stwierdzić że jest to trafiony wybór. W tym przypadku tak właśnie jest!

Wiecznie  naburmuszony, złośliwy Mitch, musi odbyć swoją karę w postaci trenowania młodzieżowej drużyny hokeja. Poznaje tam Andie, energiczną blondynkę, i jej młodszego brata, którego trenuje...

Piotruś był najszczęśliwszym chłopcem na świecie, gdy otrzymał w prezencie czerwony balonik. Od razu poszedł się pochwalić swojej przyjaciółce. Spacerując w trójkę po mieście, wywoływali uśmiechy na twarzach przechodniów. Jednak chwila nieuwagi, zakończyła ten beztroski czas. Balonik odleciał i pękł. Płaczu było co nie miara, ale, na szczęście, od czego są przyjaciele! I tego właśnie uczy nas ta książka. Nawet w najsmutniejszych momentach, kiedy wydaje nam się, że wszystko się skończyło, możemy na nich liczyć

Dochodzenie jest niezwykle skrupulatne i drobiazgowe, znamy każdy krok funkcjonariuszy policji. Kolorytu całości dodaje skomplikowane życie prywatne Lwa, w ogóle dużo tu trudnych i zagmatwanych relacji rodzinnych, zwłaszcza tych na linii rodzic – dziecko – rodzeństwo. Znajdziemy tu również motyw książki w książce, za czym osobiście nie przepadam, lecz tutaj przekonuje mnie ów patent, gdyż mamy do czynienia z literaturą biograficzną, która przybliża nam sylwetki osób będących ofiarami seryjnego mordercy. Ma to znaczny wpływ na obszerność całej powieści.

  Autorka doskonale oddała depresyjną atmosferę otaczającą Gabriela. Na każdym kroku towarzyszą mu smutek, nostalgia, katastroficzne myślenie. Nie pomaga też coraz bardziej uciążliwa i przedłużająca się w nieskończoność obecność przyjaciółki domu. Z każdym dniem  kobieta staje się coraz bardziej irytująca, wścibska i natrętna. Dla Gabriela schronieniem okazuje się otoczony murem ogród, praca w nim pomaga mu powrócić do równowagi. Jak duże zadowolenie na koniec dnia płynie ze zmęczenia wynikającego z dobrze wykonanej pracy, wie ten, kto tego doświadczył. Za to jego żona Iris azylu szuka u nowo poznanych mieszkańców wioski.