Wichrowe Wzgórza to jedyna powieść Emily Brontë. Po raz pierwszy wydana w 1847 roku, zebrała bardzo nieprzychylne recenzje. Ganiono ją za nadmierną brutalność i wyjątkową ponurość. Nie miało to dobrego wpływu na Emily, która do pomysłu wydania swojej twórczości od początku odnosiła się niechętnie. Pisarka zmarła w wieku 30 lat na nieleczone zapalenie płuc.

Najważniejszą relacją w całej historii jest jednak więź pomiędzy Vhallą a Aldrikiem. Uratowanie życia księcia, przez nic nieznaczącą uczennicę, to tylko początek. Ich relacja ma wiele wzlotów i upadków (dosłownie) i może niejednego czytelnika przyprawić o szybsze bicie serca. Nie jest to relacja z gatunku love to hate, choć można mieć takie podejrzenia, zwłaszcza na samym początku. Określiłabym ją bardziej jako niepewną przyjaźń, która wiele razy jest wystawiana na próbę, a uczucia, które dzielą między sobą Vhalla i Aldrik, mogą namieszać nie tylko pomiędzy nimi, ale i w całym cesarstwie.

Fabuła zaczyna się powoli, ale nie dajcie się na to nabrać. Szybko nabiera rozpędu i jest taki moment, że czytelnik zaczyna rozumieć, o co w tej historii chodzi, a wtedy przychodzą ciarki i uczucie, jakby ktoś nami potrząsnął. Powieść poważnie daje do myślenia, bo porusza nieschematyczne tematy. Jest zaskakująca, mimo że na początku irytuje i lekko przynudza.

Karuzela to niezwykle piękna i zmuszająca do refleksji opowieść, poruszająca wiele wątków i tematów tabu. Miejscem akcji jest piękne miasto Szczecinek oraz jego malownicze okolice. To miejsce ma swoją niełatwą historyczną przeszłość, klimat i atmosfera sprawiają, że chcielibyśmy znaleźć się na miejscu naszych bohaterów, którzy są nie tylko niezwykle barwni, ale też bardzo sympatyczni, a każdy z nich ma do opowiedzenia jakąś historię.  Świetne, momentami dowcipne dialogi i sytuacje, sprawiają, że książkę czyta się lekko i przyjemnie.

Autorka doskonale wie, jak przykuć naszą uwagę i trzymać ją w garści, aż do samego końca. Zaczyna od tajemniczego zgonu małego chłopca, płynnie przechodząc w bardzo agresywne przesłuchanie, które budzi również mój wewnętrzny sprzeciw. Wszystkie wydarzenia oscylują wokół osoby Uli, która ma mocno skomplikowaną sytuację rodzinną. Dwaj dorośli synowie drugiego męża jej matki, są do obu kobiet nieprzychylne nastawieni. Nie zazdroszczę jej toksycznej atmosfery, która panuje podczas rodzinnych spotkań, a powietrze jest gęste od wzajemnej niechęci i zazdrości. Na dodatek stalker, którego sprawę ma rozwiązać, przenosi swoją uwagę na jej osobę, a dzięki mediom społecznościowym, wie zatrważająco dużo na jej temat...