Czterech przyjaciół, pod wpływem klątwy, staje się wrogami i toczy krwawą wojnę, a kiedy się kończy, to każdy z nich udaje się w swoją stronę i tak oto powstają Cztery Królestwa. Kolejne historie mówią nam o tym, co dzieje się w każdym z nowych państw i jakie przygody spotykają dzielnych królewiczów i mądre królewny. Ich losy w końcu się splatają, ale zanim to nastąpi czytelnik zostanie wciągnięty w świat baśni i magii. Jest w książce sporo wątków mówiących o szacunku dla zwierząt i przyrody, co też jest moim zdaniem sporym atutem Baśni Czterech Królestw.

Pierwszy kęs tej niesamowitej opowieści nie był dla mnie oszałamiający. Nie rozumiałam odniesień, przywoływanych nazwisk, nie umiałam utożsamić się z bohaterką, do tego brak wielkich liter na początku zdań raził mnie. Lubię eksperymenty z formą, a tu jakoś chciałam struktury. Chyba nie mogłam pomieścić całej tej różnorodności, w którą zostałam rzucona, i szukałam gruntu choćby w prawilnych zdaniach. A tu nic nie było prawilne. I to zaczęło mnie otwierać na opowiadaną z różnych perspektyw zbiorowo-osobistą historię.

Szkolenia z tego, by nie być za bardzo kobietą i nie pozwalać się podrywać kolegom, żeby nie dawać im powodów do składania łóżkowych propozycji załamały mnie, a fakt, iż według przywołanych przez autorkę słów pewnej policjantki przespanie się z atekiem (antyterrorystą) to szczyt marzeń, spowodowały, że skończyłam lekturę szybko. Jeśli choć połowa z tego, co jest w niej napisane, jest prawda, to policjantki jawią się jako masochistki, które lubią po prostu być traktowane poniżej nie tylko swoich umiejętności, ale i godności.

Slapstick to krótkie rozdziały i szybki przekaz. Tyle, że tą skrótowością Vonnegut przekazuje bardzo wiele. Jest to bowiem przede wszystkim opowieść o ogromnej miłości pomiędzy rodzeństwem, ale też o wielkiej samotności. Wilbur i Eliza zostali de facto porzuceni przez rodziców. Dlatego też, choć według nich były to rozważania czysto teoretyczne, tak często rozmawiali o potrzebie posiadania rodziny, o wyeliminowaniu izolowania innych i o konieczności powstania bardziej złożonej, to jest zżytej i żyjącej ze sobą blisko, społeczności. To jeden z najsmutniejszych aspektów tej historii – totalna samotność osób, które nie powinny być same. I niezrozumienie wśród innych, co jedynie potęguje ich separację.

Trzon powieści obraca się wokół działań wojennych, przedstawiając patrole i bitwy toczące się na tytułowej granicy. Walki często będą prowadzone wobec przeważających sił wroga, a heroiczne czyny będą jedynym, co odgradza od całkowitej porażki. Będzie nieco polityki, sporo o strukturze sił i dowodzeniu oddziałami. Militarystyczne fantasy na całego! Potyczek jest dużo, życie żołnierzy często wisi na włosku, a decyzje oficerów nie zawsze są tymi najlepszymi.