Wewnątrz znajdziemy osiem opowieści w typie baśni, przeznaczonych zdaniem wydawcy dla dzieci około 6 do 8 lat – moim zdaniem również młodsze i starsze dzieci oraz dorośli docenią ich ponadczasowe piękno i uniwersalność. Każda kończy się morałem, który choć należy do kultury całkowicie odmienna od naszej – jest nam doskonale znany i w pełni zrozumiały. Ciekawym doświadczeniem jest rozważanie, jakie elementy dalekiej kultury są obecne również w naszej, w podobnych wierzeniach, choć pod zupełnie odmiennymi postaciami. Przykład? Postać kappa to jak nic słowiański wodnik!

Na początku bardzo prostym językiem, ale rzetelnie, wytłumaczone jest, jak te gazy w organizmach powstają oraz dlaczego właściwie zwierzęta muszą pierdzieć. Świetny wstęp do kolejnych stron, które rozwikłają zagadkę – kto w naturze puszcza bąki? Książka jest skonstruowana tak, aby każde dziecko najpierw mogło zgadywać. Dopiero na następnej stronie podana jest odpowiedź. Autorzy prezentują 19 gatunków, które mogą zaskoczyć nawet dorosłego! Bo któż z nas wiedział, że pospolite śledzie mają wiatry?

Utrata ojca, przeprowadzka i moc, której do tej chwili nie znał, spadają na niego jak grom z jasnego nieba. Morales ledwo odkrył swoją moc, a już musi stawić czoła Vulture. Pojawiają się postacie z „przesłaniem” – nawet jeśli są to czarne charaktery, np. Tajemnicza Gołębica, która udowadnia, iż zło to kwestia umowna. U boku Milesa kroczy przyjaciel – Ganke. Postać tworzy przyjemną aurę i pozytywne odczucia. Opowieść nabiera tempa, gdy w mieście skrzydlaty złoczyńca zaczyna siać zamęt. Powstaje totalny chaos, co nie ułatwia Moralesowi odnalezienia odpowiedzi na nurtujące go pytania.

Bez wątpienia największą siłą Czarnego Lamparta... jest niezwykły klimat. W książce Jamesa dawne afrykańskie mity ożywają na nowo, a czytelnik ma okazję stanąć oko w oko z bestiami, o jakich nawet nie śnił. Na pewno nie jest to żadna afrykańska Gra o tron – to są dwie zupełnie inne wizje fantasy, z ledwie kilkoma podobieństwami.    

W wieku 11 lat po raz pierwszy pojawił się na łamach gazet jako „cud futbolu”. I tak już pozostało. Fascynacja jego talentem i osobowością wcale nie stygła. Piłkarze, którzy spotkali się z nim na murawie, wprost mówią o jego grze przyrównując ją do rangi cudów na boisku. Aura, którą roztaczał wokół siebie, była wyjątkowa. O jego fenomenie stanowi chociażby fakt, że po 20 latach od zakończenia kariery świat wciąż był go spragniony.