Szczególnie, że artystyczna kolorowanka Darii Song oferuje więcej niż inne tego typu publikacje. Autorka zabiera nas w podróż wróżki do świata ludzi. Maleńka czarodziejka odkrywa uroki dziewczęcego pokoju,  buszując w biblioteczce czy domku dla lalek

Jeśli "Zaklinacz" nie mogło tutaj zabraknąć oczywiście Mili Vasquez. Otrzymawszy promocję za największe w ostatnim czasie śledztwo, z powodów osobistych, przeszła do Przedpiekla, miejsca zajmującego się niewyjaśnionymi śledztwami. To miejsce, w którym nie chciał pracować żaden ambitny policjant; nadzieje na zrobienie kariery nikną, gdy ze ścian wpatrują się w ciebie zaginieni ludzie.

Rozpoczynają się gorączkowe poszukiwania chłopaka, lecz przede wszystkim lawinowo ruszają myśli Simona dotyczące wychowania syna. Dlaczego Jake  chętnie nie bawił się z innymi dziećmi? Czy były to pierwsze symptomy, które powinny zaalarmować rodzica, a które on, mężczyzna, przeoczył? Czy znał w ogóle swego syna? Zwątpienie we własne umiejętności wychowawcze, wyrzuty sumienia przytłoczyły Simona. Najgorszym jednak uczuciem stało się dla niego zwątpienie; musiał sam przed sobą przyznać, że przez kilka chwil zabrakło mu pewności i zwątpił w niewinność swego pierworodnego.

Relacja Christiana i Stelli odmalowana jest wprost poetycko, autor nie sięga do dosadnych opisów czy mocnych środków wyrazu; jest to opowieść pełna impresji, subtelnych pociągnięć pędzla. Oddaje jednak przeżycia emocjonalne bohatera, jego naiwną i młodzieńczą wiarę, że oto ta jedyna, że kobieta, którą ma w ramionach, będzie już na zawsze. Ona wydaje się rozumieć bardziej, że tu i teraz to wszystko, czego w życiu możemy być pewni. Kiedy Stella przymyka oczy i oddaje się bliskości, robi krok w przód, jednak szybko cofa się, nie chcąc utonąć.

Piotr Michalik nie jest reporterem, lecz antropologiem i ma to dość spore przełożenia na to, w jaki sposób autor opowiada o Meksyku. Reportażysta z krwi i kości często stara się przedstawić szersze tło poprzez ukazanie losów pojedynczego człowieka. Michalik przeciwnie: nie gania za dramatycznymi historiami. To nie jest tak, że nie interesują go ludzie, ale na pewno nie cechuje go typowa dziennikarska chęć wykorzystania opowieści o drugiej osobie do cna