W Zamku z piasku, który runął Larsson zabiera nas na niemiłą wycieczkę do świata, w którym tajne służby potrafią zniszczyć życie obywateli. Salander, która dzięki swoim hakerskim umiejętnościom pomogła rozwiązać niejedno śledztwo, w konsekwencji wydarzeń z poprzedniego tomu sama jest głównym podejrzanym, a Blomkwist narażając własne życie desperacko próbuje oczyścić jej dobre imię.

Nie zawodzi także serwowany przez Gromyko humor: nie uświadczymy tu przaśnych dowcipów czy suchych żartów, choć i rzecz jasna nikt nie powinien oczekiwać intelektualnej uczty. Tylko kto zasiada do tego typu książki spodziewając się skeczy rodem z Monty Pythona?  

Jej najnowsza książka jest trzymającym w napięciu wyzwaniem rzuconym czytelnikowi i wciągającą historią, dzięki której nie tylko odnajdujemy zaskakujące rozwiązanie intrygi, ale i mamy przyjemność poznawać Aleksandrę. Postać głównej bohaterki fascynuje, a ujawniane gdzieniegdzie  informacje o jej nie do końca nieskazitelnej przeszłości dodają jej pazura, który współgra z burzą rudych włosów i niepokornym charakterkiem.

Na opowiedzenie tej historii w zupełności wystarczyłaby połowa objętości książki. Santiago przytłacza nadmierną treścią, odbierając tym samych przyjemność z poznawania dalszego ciągu. A szkoda, bo sam pomysł był intrygujący.

To opowieść na dwa głosy; o życiu, miłości i więzach rodzinnych. Dwie siostry, Marta - aktorka i Kasia - nauczycielka, różnią się praktycznie pod każdym względem. Niewyjaśnione nieporozumienia, mające swoje źródła jeszcze w czasach dzieciństwa, wciąż potęgują wzajemną niechęć. Chcąc nie chcąc muszą jednak zbliżyć się do siebie w obliczu choroby, która najpierw spada na ich matkę, a krótko po tym na ojca.