Ciało-śmiało! to ogromne kompendium wiedzy dla dziewczynki, która zaczyna dojrzewać. Autorka przekazuje młodym kobietom samą najważniejszą wiedzę, o której często się nie mówi lub mówi bardzo pobieżnie. Dzięki tej jednej książce dziewczynki dowiedzą się wiele o miesiączce, czy o tamponach i podpaskach. Nie zabrakło także tematu związanego z dbaniem o zdrowie i higienę.  

Podniebna pieśń to niezwykła książka. Autorka w przepiękny i bardzo rzeczowy sposób przedstawia historię tej trójki. Ich cel jest jasny – uratować najbliższych (i przy okazji cały Erkenwald) przed złą królową. Nic dziwnego, że podczas lektury czytelnikowi towarzyszy ogrom przeróżnych emocji. Elphinstone zdecydowała się umieścić fabułę w baśniowej, zimowej scenerii. Od razu na myśl przychodzi kultowa baśń Hansa Christiana Andersena – Królowa śniegu czy Opowieści z Narnii autorstwa C.S. Lewisa. Wszystkie te książki, oczywiście oprócz zimowej aury, łączy jedno – zła królowa, której sprzymierzeńcem jest zima. W Podniebnej pieśni jest podobnie. Elphinstone stworzyła antagonistę w postaci Królowej Lodu, o której na samą myśl ciarki przechodzą po całym ciele.

Książka jak zawsze zaskakuje przepięknymi ilustracjami, przedstawiającymi jak nasi bohaterowie spędzają czas, a to wszystko jest dopełnione pełnymi żartu dialogami. Kogoś, kto już choć raz miał styczność z którąkolwiek częścią serii, nie zdziwi fakt, że pada tu wiele interesujących i czasami niewygodnych pytań...

Poznajemy Massima w dość ciężkim etapie jego życia; weterynarz specjalizujący się w leczeniu bydła nagle traci płynącą z pracy przyjemność. Nie potrafi znaleźć źródła ani rozwiązania na pustkę towarzyszącą mu ostatnimi czasy, dopóki nie weźmie na ręce lekkiego jak piórko jeżyka, który znalazł się w klinice jego przyjaciela. Wystarczyło dwadzieścia pięć gram ciałka pokrytego kolcami oraz zaangażowanie w walkę o jego życie, by w Massimo ponownie rozgorzała chęć niesienia pomocy zwierzętom, w szczególności tym najmniejszym i najbardziej bezbronnym w obliczu działań człowieka.  

Sposób, w jaki Klicka opisuje organizację sanatorium, pracujących tam lekarzy i rehabilitantów oraz pensjonariuszy, to majstersztyk. Rzeczywistość Zdroju wywołuje ciarki na plecach. Należy tu przyznać głośno, że w Ciechocinku Klickiej jest bardzo polsko. I nie jest to komplement. Pisarka doskonale wie, co chce napisać, ale (co ważniejsze) ma pełną świadomość jak to zrobić. Perfekcyjnie ubiera w słowa to, co chce przekazać. Warto sięgnąć po tę książkę chociażby po to, by móc sprawdzić, co to znaczy dobrze pisać.