Jak już wspominałem Otto stanowi odrębny epizod ogółu, a akcja umiejscowiona jest w 1918 roku, czyli po Königsbergu, lecz przed Błotem oraz Chwałą. Ponownie przyjdzie nam wrócić na front zachodni, gdzie mogłoby się wydawać, wojna powoli zmierza ku końcowi. Po wielu manewrach i starciach jakimś cudem Paryż znalazł się pod kontrolą niemieckiej armii. Jednak zbyt rozciągnięte linie i braki w zaopatrzeniu nie pozwalą im długo cieszyć się sukcesem, a sami Francuzi rwą się do odbicia ukochanej stolicy. Zapada decyzja o odwrocie z miasta. Tytułowy bohater – Otto wraz ze swoim oddziałem, otrzymuje jeden ostatni rozkaz przed opuszczeniem Paryża. Splot wydarzeń prowadzi wesołą kompanię do niesamowitego znaleziska, które drastycznie zmieni im priorytety.

To, co jest jedną z największych wad nowoczesnych kryminałów i thrillerów, jest ich przewidywalność oraz powtarzalność wątków i motywów. Każdy, kto się tym zmęczył, powinien sięgnąć po książki Rendell. Nie dość, że kolejne kartki przewraca się z rosnącą ekscytacją, to jeszcze nie ma opcji, żeby domyśleć się, kto zabił. Nie ma po prostu możliwości, żeby przed ostatnim rozdziałem wpaść na to, kto jest winny zbrodni. Dawno nie zdarzyło mi się czytać kryminału, który do ostatniej strony tak by trzymał w napięciu i potrafił tak zaskoczyć. Ale fakt, że Ruth Rendell doskonale wie, co i jak należy spisać, żeby stworzyć fenomenalny kryminał, nie jest jedyną mocną stroną tej książki.

Dogłębnie scharakteryzowane problemy, z jakimi borykają się każdego dnia pracownicy personelu medycznego w swej pracy, skłaniają czytelnika do refleksji, większego zrozumienia oraz odrobiny empatii i wyrozumiałości. Tym bardziej, gdy my lub nasi bliscy, zamienimy się miejscami z którymkolwiek z pacjentów naszej bohaterki, powinniśmy przypomnieć sobie, z jaką dozą cierpliwości, wiedzy i doświadczenia pielęgniarka wykonuje wszelkie czynności opiekuńczo-terapeutyczne przy pacjentach.  

Jagoda i Hugo stanowią dla siebie prawie idealnych partnerów, jednak aby się o tym przekonać, potrzebują litrów alkoholu, wielogodzinnych rozmów z przyjaciółmi, kilku nieporozumień oraz poważnego wypadku.

Aktualnie lubię wracać do tej powieści, nauczyła mnie wielu rzeczy, nie było to nic nadzwyczajnego, zwykła akceptacja innych ludzi, poszanowanie jakże kruchych uczuć naszych bliskich. I otworzyła mi oczy na jedną z najważniejszych rzeczy w życiu człowieka, mianowicie na siłę przyjaźni, bez której byłabym bardzo samotną osobą.