Opowieść budowana jest niezwykle interesująco, zewnętrzne zmagania są wspierane wewnętrznymi rozterkami, które prosty katolicki ksiądz przeżywa w obliczu wojny: zwątpienie, osłabienie wiary, które podsycone szczyptą fantastyki, przeradza się w żywy strach przed utratą duszy. Umiejscowienie akcji na tle zmagań zagubionego w leśnych ostępach oddziału wyznacza granice, uniemożliwiające ucieczkę, zmusza do podjęcia decyzji i postawienia wszystkiego na szali, kreując napięcie. Fundamentom idei nie można nic zarzucić.

Książka przedstawia sytuację Helene wraz z dziećmi w trudnych realiach obozowych, gdzie każdy dzień jest pasmem cierpień, głodu i nieuchronnego widma śmierci. Dzięki swemu pochodzeniu, znajomości języka niemieckiego oraz umiejętności organizacji i pełnego zaangażowania, pod nadzorem słynnego doktora Mengele, ma możliwość otworzenia oraz poprowadzenia przedszkola dla młodszych i nieco starszych dzieci. Nie jest łatwo w tak smutnym i strasznym miejscu zorganizować odrobinę "normalności", w której zagości ciepło, empatia i dziecięca radość więc przed Helene nie lada wyzwanie.  

Autor operuje pięknym, precyzyjnym językiem. Jest tak naprawdę pisarzem wizjonerem; podczas lektury jesteśmy w stanie wyobrazić sobie widok, który obserwuje bohater, wiemy jaki zapach unosi się w powietrzu, jakiego koloru są skrzydła motyla czy niebo podczas wschodu słońca. Słyszymy jak bije ludzkie serce, gdyż właśnie taką zdolność rozwija w sobie Tin Win, gdy staje się niepełnosprawny. Przede wszystkim jednak autor doskonale oddaje emocje towarzyszące młodym ukochanym, których miłość nie nosiła śladów zazdrości, żalu czy zawiści, a właśnie takich można spodziewać się z dalszym rozwojem fabuły. Do samego końca pozostaje ona czysta i bezwarunkowa.

Hugo Fletcher – znany filantrop i milioner zostaje znaleziony martwy w swoim łóżku. Był to człowiek szanowany za swoją działalność charytatywną oraz pomoc prostytutkom przemycanym z Europy Środkowej. Tom Douglas i Becky Robinson prowadzą śledztwo, jednak zbyt długo nie przynosi ono rezultatów. Detektyw próbuje połączyć ze sobą dwie sprawy i rozwiązać zagadkę śmierci Fletchera. Ślady wskazują, że zabójcą najprawdopodobniej jest kobieta. Presja środowiska staje się coraz silniejsza, a detektyw odkrywa zupełnie nowe przerażające fakty. Musi się zmierzyć z bardzo ciężką decyzją  i rozwiązać dylemat moralny.

Kobiety z bloku 10 to książka prawdziwa, która dopuszcza do głosu zarówno ofiary, jak i oprawców. Lang jednak trzyma emocje na wodzy. Książka utrzymana jest w charakterze klasycznego reportażu. Jak sam autor wspomina, to dzieło wiele go kosztowało, musiał zdobyć zaufanie wielu ludzi by sięgnąć po odpowiedni materiał, który mógłby opisać. Udało mu się stworzyć książkę, dzięki której nie da się zapomnieć o tych wszystkich kobietach, które tak jak inni, wbrew swojej woli, musiały przejść przez piekło by przeżyć. Zabiegi, które wykonywano na kobietach były niekiedy drastyczne. Operacje, które zostawiały ropiejące rany, naświetlania, aplikowanie specjalnych płynów powodujących bezpłodność, wycinanie narządów płciowych, okaleczanie – te zabiegi przeprowadzano bez mrugnięcia okiem. I nikt nie był im w stanie zrekompensować bólu, jakie odniosły stając się “pacjentkami” tego miejsca.