Komisarz Maciej Gorczyński to wnikliwy śledczy, a jednocześnie mąż umierającej żony, ojciec dwójki niemal dorosłych dzieci i kochanek jasnowidzki Sylwii, która już nie pierwszy raz pomaga mu w pracy dochodzeniowej. Sprawa zaginięcia kilku młodych mężczyzn na terenie Torunia budzi grozę. Porywacz-morderca jest nieuchwytny. Ofiary nie mają wspólnego mianownika, stąd trudno dociec, jakie mogą być motywy sprawcy. Tajemnicze przesyłki z nagraniami, które są wysyłane do krewnych zaginionych osób, naprowadzają policję na nowe tory w śledztwie, jednocześnie niewiele wnosząc do rozwiązania sprawy, a wręcz przeciwnie – policja nie trafia na żaden nowy wątek. Opinia publiczna i media bezwzględnie snują własne teorie na temat porwanych ludzi, a jednocześnie bez sumienia wytykają opieszałość mundurowych

Nie trzeba było długo czekać na drugie ciało... Kolejny całun, kolejne rysunki, kolejne skojarzenie z Gojnym. Benita jednak nie wierzy, że Aleksander byłby zdolny do zabicia następnej kobiety ze swojego otoczenia. Nic do siebie nie pasuje, rysunki zostawione przez sprawcę wydają się zupełnie nie związane z rzeczywistością. Herrera musi poprosić o pomoc Konrada Procnera oraz jego żonę Petronelę, obdarzoną niezwykłym umysłem.  Śledztwo staje w miejscu, a nad Benitą zbierają się ciemne chmury.

Lady Winterfell, opowiadający o losach Sansy Stark po przybyciu do Królewskiej Przystani i złu, jakie wyrządzili jej Lannisterowie oraz o jej powrocie na Północ i kolejnym cierpieniu, jakie tam na nią czekało z rąk Boltona. Końcowe zwrotki skupiają się jednak na odnalezionej przez młodą kobietę sile i spuściźnie Starków, której nie chce zaprzepaścić.

  Historia opowiada o podróży dwóch zupełnie obcych sobie osób, o poznawaniu innej kultury, innego świata. O powoli poznających się bohaterach, wzajemnym podziwie, a nawet o łączącej ich po czasie przyjaźni. Fryderyka Lwia Paszcza początkowo irytował Hieronim, nie rozumiał wielu spraw dotyczących Skarlandu, ale z biegiem czasu wiele kwestii stało się dla niego jasnych, natomiast Hieronim wielokrotnie udowodnił Fryderykowi, że zasługuje na  jego szacunek.

Wbrew temu, co sugeruje polski opis książki, nie jest to powieść drogi. Prawdą natomiast jest twierdzenie, iż w Kruczogranatowym kluczowym jest wątek poszukiwania własnej tożsamości. Lisboa zaludnia karty swojego dzieła niemal wyłącznie imigrantami lub ich potomkami z pierwszego pokolenia. Pisarka nie opowiada o tym, jak pięknie możemy się różnić czy jak bardzo wielokulturowość ubogaca. Vanja do wszystkiego podchodzi bardzo praktycznie, nie przejmując się ani pochodzeniem czy kolorem skóry. Co z tego, że Fernando nie jest jej prawdziwym ojcem? Czy to umniejsza jego roli? Albo czy dziewczynka powinna zapomnieć o ciepłych piaskach Copacabany i na siłę wpasować w amerykańskie społeczeństwo? Tymczasem Evangelina chce być po prostu szczęśliwa i nie rozumie, dlaczego pochodzenie miałoby jej to uniemożliwić. Nawet poszukiwania biologicznego ojca nie są dla niej tym, czym bywają dla innych ludzi. Poprzez zachowanie wymyślonych przez siebie postaci Lisboa zdaje się mówić: pamiętaj o swoich korzeniach, ale nie pozwól, by stały się dla Ciebie obciążeniem.