Świat nie zmienia się aż tak bardzo jak może się wydawać. Osoba o takiej wrażliwości jak da Vinci nawet obecnie miałaby problem z funkcjonowaniem w technokratycznym i samolubnym społeczeństwie. Wrażliwy, empatyczny, ciągle poszukujący nowych rozwiązań – był człowiekiem, który nie tylko wyprzedzał swoją epokę, ale i kilka kolejnych. Wciąż tworzył nowe plany, a w jego głowie rodziło się milion myśli. Był skazany na samotność i niezrozumienie. Dziś uznawany za geniusza, a w swoich czasach postrzegany jako ekscentryk, bezbożnik i oszust. Więzień własnego rozumu.

Wbrew pozorom treść nie skupia się jedynie na historii Hollywood, ale obejmuje kino światowe. W sześciu rozdziałach mamy okazję zagłębić się w tajniki powstania spektakularnych produkcji oraz poznać najważniejsze gatunki filmowe. Największym atutem dzieła jest to, że mimo jego ogromu, nie zniechęca do dalszego czytania. Treść zawarta na poszczególnych stronach jest ułożona chronologicznie i w bardzo ciekawy sposób. Dodatkowym plusem jest zobrazowanie dla przypomnienia scen filmowych czy też samych postaci, odgrywających swoje życiowe role w danych produkcjach.  

Ewa Formella w doskonały sposób połączyła losy współczesnej Ilony z tytułową Ilse. Rok 1942, wojna trwa w najlepsze, a Żydzi z różnych zakątków świata masowo są wywożeni do obozów koncentracyjnych. Nieistotny jest wiek, nieistotny status czy zawód; istotna jest narodowość i religia, która wiele tysięcy rodzin skazuje na jedną z najokrutniejszych zbrodni w dziejach ludzkości. W trakcie transportu zrozpaczona matka wyrzuca z pociągu towarowego niemowlę, starsze dziecko trwa dzielnie przy rodzicielce, wierząc że to wszystko, czego jest świadkiem, to zły sen, z którego zaraz się obudzi. Tytułowa Ilse, a raczej Izabela – jak później nazwie ją oficer niemiecki, który wyciągnie dziecko z grupy osób skazanych na śmierć – zostaje wysłana do niemieckiego domu, gdzie będzie pracować. Cudem ocalała Żydówka, która od teraz oficjalnie będzie Polką, chowając głęboko w sercu swe prawdziwe pochodzenie, nazwisko i wiarę, będzie towarzyszem i opiekunem chorej rówieśniczki: Niemki Sabine. Spokojne życie w otoczeniu gór, gdzie nie dociera nawet oddech wojny, kojąca duszę muzyka klasyczna wykonywana przez żonę niemieckiego oficera oraz jej córkę, łagodzą złe wspomnienia głównej bohaterki.

Dobór treści zaprezentowany przez Joannę Kuciel-Frydryszak okazał się naprawdę szeroki. Podobało mi się zestawienie codziennych obowiązków i życiowych losów z szerszymi, zewnętrznymi uwarunkowaniami (prawo, mentalność, rola Kościoła czy organizacji lewicowych). Jedyny zgrzyt stanowił dla mnie rozdział o zachowaniach w stosunku do Żydów podczas Holokaustu. Nasze bohaterki nie wyróżniały się na tle społeczeństwa, więc ta część książki nie wnosi nic nowego do ich portretu. Obecność tych treści tłumaczę sobie próbą utrzymania chronologicznej ciągłości narracji, która obejmowała okres od końca XIX wieku do pierwszych lat po II wojnie światowej.

Posełki to też dość przerażające świadectwo tego, że pomimo iż od wydarzeń opisanych w książce minęło bez mała sto lat, opinie na temat kobiet, wówczas wygłaszane, są niepokojąco podobne do tych, które możemy usłyszeć dziś. Miejsce kobiety jest w domu, ma rodzić, dbać o męża i zasadniczo nie poszerzać horyzontów. A do polityki w ogóle się nie pchać, zresztą kto przy zdrowych zmysłach miałby na kobietę zagłosować? Pojawiły się też „rozczochrane feministki”. Straszne to jest, że przez tyle lat, patrząc na to, gdzie ten kraj był wtedy i gdzie jest teraz, ludzie nadal głoszą takie hasła i w nie wierzą.