Sam pomysł na fabułę książki nie jest głupi, ale w tym przypadku leży wykonanie. Przez pierwsze dwieście stron można dosłownie usnąć z nudów. Dopiero potem historia zaczyna się robić przyjemna i nawet zabawna, ale nagle wracamy do słabego stylu z początku. Sposób pisania Blooma nie urzekł mnie; autor zbyt często wrzuca przekleństwa, które moim zdaniem kłują po prostu w oczy i nie przekonuje mnie argument, że skoro to narracja pierwszoosobowa, to bohater ma prawo od czasu do czasu sobie zakląć. Dobrze, ma prawo, ale nie musi tego robić co drugą stronę.  

Kto czytał Głębie, może być także zaskoczony sposobem, w jaki autor opowiada historię: zamiast stawiać na ciągłe zwroty akcji, zabawę z chronologią czy inne narracyjne wybiegi, Podlewski tym razem postawił na klasyczny sposób przedstawienia fabuły. Pisarz udowadnia w ten sposób, że nie musi uciekać się do sztuczek, by wciągnąć czytelnika. Księga zepsucia to przy tym fantasy zaskakująco kameralna: akcję śledzimy wyłącznie z perspektywy głównego bohatera, dla którego Thea to zupełnie obcy świat. Wiemy więc tyle samo co Rudecki, czyli prawie nic. I właśnie to stopniowe odkrywanie sekretów tego dziwacznego, nieprzyjaznego świata stanowi jedną z największych zalet powieści Podlewskiego.   

Uzależnienia 2.0 nie są poradnikiem na temat zagrożeń związanych z nowoczesnymi technologiami. To publikacja popularnonaukowa o mechanizmach uzależnień behawioralnych z pewną dozą porad, ale ogólnych, bez prowadzenia czytelnika za rękę. Nie znajdziemy w niej pogrubionej czcionki dla podkreślenia ważnych fragmentów czy zadań lub pytań podsumowujących na końcu rozdziału. Zamiast takich zabiegów otrzymujemy solidną porcję wiedzy, podaną w sposób bardzo dobrze przyswajalny (przetłumaczoną przez Aleksandra Gomolę). Jednak nie tylko przekazana wiedza teoretyczna przesądza o walorach książki. Znalazło się w niej miejsce dla konkretnych przypadków osób uzależnionych. Te relacje wnoszą bardzo dużo i, jak zwykle w tego typu zagadnieniach, są niezbędnym uzupełnieniem teorii. Dzięki nim możemy poznać różne sposoby radzenia sobie z takim problemem w praktyce, od strony pacjenta i jego terapeuty.  

Jak nietrudno się domyślić, akcja książki rozgrywa się głównie w Stanach Zjednoczonych, a dokładnie w Nowym Jorku. To właśnie tam Emilia dzięki zrządzeniu losu spotyka nastoletniego Setha i jego młodszą siostrę Abby oraz frywolnego i bardzo specyficznego Jima. Wspólnie trwają w najgorszej i najstraszniejszej chwili. Tutaj warto ponownie wrócić do wspomnianego już huraganu. Zagłębiając się w lekturę zdajemy sobie sprawę, że Waltz stworzyła postacie niebanalne, w każdy możliwy sposób różne od siebie. Dostaliśmy czterech bohaterów, każdego ze swoimi własnymi problemami, każdego z własnym sposobem na ich rozwiązanie. Huragan i panujące na zewnątrz warunki zmuszają ich niejako do refleksji nad swoimi postępowaniami i życiem. Za sprawą tego motywu bohaterowie przechodzą metamorfozę. Zamknięci w czterech ścianach zaczynają stawiać czoło przeciwnościom losu, mierzą się z prawdą, od której tak uciekają, i która jest kluczowym elementem rozwiązania akcji. Woltz zadbała o to, by trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony.  

Akcja powieści dzieje się w Paryżu w 1889 roku. To właśnie tam spotykamy głównego bohatera, hotelarza Severina Montagnet-Alarie. Mężczyzna o ponurej przeszłości, rości sobie prawo do dziedziczenia, którego uprzednio mu odmówiono. Nie może pogodzić się z tym faktem, jest święcie przekonany, że padł ofiarą podłego oszustwa i matactwa. Jego celem stała się niejako pogoń za prawdą. Gdy nadarza się okazja, by wreszcie odzyskać to co jego, nie waha się. Z pomocą swoich towarzyszy: pięknej i tajemniczej tancerki Laili, historyka Enrique, matematyczki Zofii oraz władającego sztuką formowania Tristana, podejmuje się ogromnego zadania. Jako czytelnicy nie mamy wyjścia, jesteśmy świadkami epickiej historii.