Interesujący pomysł, bez zbędnych ozdobników. Szczera, prosta, mroczna opowieść utrzymana w konwencji klasycznego powojennego kryminału amerykańskiego. Sympatyczny detektyw, któremu zależy na schwytaniu zabójcy. Urocza i zaangażowana asystentka. Profesor, który wolałby być zupełnie gdzie indziej. Ciekawe trio, które zmierzy się z najbardziej przerażającą historią w swym życiu. Czy wyjdą z tej walki bez szwanku? Ta powieść się kręci, narasta, a gdy wydaje nam się, że wszystko jest już jasne, autor bombarduje nas zaskoczeniem. To finał jest jednym z najmocniejszych atutów Odkupienia. Ta książka wciągnęła mnie od samego początku, ale w końcowej fazie lektury straciłam czujność.

Po tym jak wymknął się z Rold Storkro, uciekając zarówno od Margrethe Franck jak i rozwiązanej sprawy wieszanych psów, rozpoczął długą wędrówkę pozbawioną celu, ostatecznie zakończoną w starym gospodarstwie rybnym. Sprawy, które ujrzały światło dzienne, na temat członków Danehofu, nie zostawią jednak Oxena w spokoju. Wykradzione przez niego kompromitujące materiały są owszem jego ubezpieczeniem na życie, lecz ich waga jest jednocześnie jego wyrokiem…

Popielarska porusza między innymi najczęściej dotykający nasze ogrody problem kopców kreta i przedstawia kilka propozycji jak zmobilizować to chronione zwierzę do emigracji na pobliskie łąki lub do ogrodu sąsiada :).Wiele czynników, na które nie zwracamy uwagi, ma bardzo dobry wpływ na glebę w okolicy naszego domu, warto więc zaczerpnąć dawki cennej wiedzy fachowca, dzięki której będziemy mogli cieszyć się piękną roślinnością.  

Sama nie wiem jak dokładnie ocenić tę pozycję. Z jednej strony sama fabuła nie jest źle skonstruowana. Ot, kolejny typowy romans dla nastolatek, z dużą ilością imprez i alkoholu. Jednak nie to mi nie pasuje. Przez całość nie mogłam przyzwyczaić się do samego stylu autorki. Mam wrażenie, że był on zbyt lekki, nawet jak na tego typu książkę. Jakby Kasten właśnie wydała swój debiut. W dodatku o dosyć słabym piórze. Nie czułam, że za sobą ma już kilka napisanych prac, które mają milionową ilość fanów.  

Brak w Szklanym kloszu buńczucznych tyrad, a i autorce nie zależy na seryjnym produkowaniu dobrze brzmiących bon motów, czy kreowaniu się na jedyną, która przejrzała oszustwa świata. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż Plath sama cierpiała na depresję i popełniła samobójstwo miesiąc po wydaniu powieści – jej sprawozdanie o powolnym osuwaniu się w otchłań mroku jest więc szczere do bólu. Dodajmy do tego, że mamy do czynienia z dziełem kobiety wrażliwej i niezwykle inteligentnej, nie powinna więc dziwić trafność spostrzeżeń i prosty, ale porywający język książki.