Medal Gloria Medicinae to najwyższe odznaczenie przyznawane co roku przez Polskie Towarzystwo Lekarskie. Nadawany jest za wybitne zasługi dla medycyny, stanowi symbol wdzięczności dla tych, którzy pomoc ludziom chorym stawiają na pierwszym miejscu. Ecce medicus niczym epikryza analizuje najważniejsze elementy, składające się na istotę wykonywania zawodu lekarza. Poruszone zostają zagadnienia nie tylko ściśle medyczne, lecz przede wszystkim te, bez których cały proces leczenia nie mógłby przebiegać we właściwy sposób. Siła zaufania pacjenta do lekarza, istota prawidłowej komunikacji między leczącym a leczonym, konieczność współpracy między poszczególnymi segmentami  służby zdrowia – to wszystko równie ważne jak sam proces leczenia. Etyka lekarska, wizerunek lekarza zmieniający się na przestrzeni ostatnich stu lat, grzechy niszczące lekarską chwałę; o wypowiedź w tych kwestiach poproszeni zostali wybitni przedstawiciele swego zawodu.

Jednak jest nie tylko miło i wesoło. Janusz Rolicki był bacznym obserwatorem rzeczywistości, w której żył i poruszał też bardzo trudne tematy społeczne. Szczególnie jeden z reportaży, o szajce młodych chłopaków gwałcących dziewczyny w Nowym Dworze, jest nie tylko przejmujący, ale i przerażająco aktualny. To straszne, że ponad czterdzieści lat po opisanych wydarzeniach, przechodzimy przez to samo, jeśli chodzi o podejście do ofiar napaści seksualnych i obarczania winą ich, a nie tych, którzy je skrzywdzili. Ostracyzm społeczny, wstyd ofiar i ich piętnowanie, które miały się dobrze na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, nie minął. Szkoda, że nie zniknął razem z innymi aspektami czasów „słusznie minionych”.

Jednak to, co jest jeszcze ważniejsze, to fakt ogromnej różnorodności tematycznej tekstów. Fenomenalnie się to czyta, bo każdy z utworów jest ogromnym zaskoczeniem, po skończeniu jednego opowiadania nie ma się absolutnie żadnej pewności, że kolejne będzie podobne pod względem tematycznym, stylistycznym czy objętościowym do poprzedniego. Kossakowska ewidentnie lubi pisać opowiadania, a że ma do tego talent, każdy z tekstów czyta się bardzo przyjemnie.  

  Bohaterowie nieustannie i niezmiennie wpadają w coraz to nowe kłopoty, jest też wiele świeżych, współczesnych przygód. Stali się również ulubieńcami mojego syna. Opowieści są w sam raz, ani za krótkie, ani za długie, a zarazem bardzo zabawne. Bardzo fajne jest to, że książka ma wiele historii o różnej tematyce.

Mroczny Zbawiciel to powieść napisana w typowym dla Žambocha stylu – brutalny, bezlitosny świat i kozacki twardziel jako główny protagonista. Tym razem padło na R.C. – pozszywańca, złożonego z połączenia mechanicznych części z ludzkimi, z czego tych drugich zostało bardzo niewiele. Do tego cybernetyczne oko, śrutówka, granatnik, mechaniczny koń i masa innych magicznych, demonicznych i technologicznych gadżetów. Naprawdę specyficzna mieszanka. Oczywiście nie brakuje też typowego dla bohaterów Žambocha szukania celu w życiu i odkrywania własnego “ja”.