Ponad siedemdziesięcioletnia Kathleen Whittier Mostyn przed paroma laty przyjęła pod swój dach swoją siostrzenicę Lizę oraz jej córkę, Hannah. Obydwie ewidentnie przed czymś uciekły, a zrobiły to najdalej jak tylko mogły – mieszkając dotychczas w Anglii, osiadły w hotelu ciotki w Australii. Senne miasteczko, żyjące głównie z turystów obserwujących delfiny, wydaje się być idealnym miejscem dla podleczenia ran. Na wskroś łatwą do przewidzenia codzienność Srebrnej Zatoki burzy pojawienie się w hotelu Kathleen kolejnego gościa z Anglii – Mike’a

Postacie opisane przez autora są bardzo rzeczywiste, charakteryzuje je nie tylko sutanna, która stała się pewnym symbolem, ale także obłuda, strach, chciwość, wyrachowanie, zakłamanie, relacje pozamałżeńskie z kobietami. Są to ludzie bez kręgosłupa moralnego, skłonni do grzechu, tak jak zwykli, świeccy obywatele. Dlatego tytuł Nic co ludzkie jest nadzwyczaj trafny.  

Po przejrzeniu książki i kilku próbach gotowania, postanowiłam zajrzeć na bloga autorki, aby zobaczyć, co kieruje nią w tworzeniu przepisów bezglutenowych i bezcukrowych. O ile pomysł na jedzenie bez cukru uważam za świetny, bo nie jest on w żaden sposób do życia potrzebny, o tyle diety bezglutenowe, stosowane u osób bez celiakii, są dla mnie bezcelowe, a nawet pokuszę się o stwierdzenie, że szkodliwe. Gluten, według mnie nie jest szkodliwy, a jego unikanie, według najnowszych badań, niekorzystnie wpływa na organizm. Jednak przepisy z książki Rybarczyk spokojnie można modyfikować „pod siebie”, jeśli ktoś gluten toleruje i chce go jeść.  

Moja wspaniała przyjaciółka pokazuje siłę przyjaźni oraz to, że nie warto chować urazy. Każdy spór da się rozwiązać rozmową, a obrażanie się na siebie absolutnie nic nie daje. To także książka o sile uczuć i emocji jakie w stosunku do siebie mają te dwie dziewczynki. Swoją przyjaźń biorą na poważnie, a każde nieporozumienie przeżywają bardzo mocno. Jednak najważniejsze przesłanie jakie niesie ta książka jest bardzo proste – warto sobie wybaczyć i przyznać się do błędu. W imię pięknej i szczerej przyjaźni.

Warto również wspomnieć o ilustracjach, które w tym przypadku są integralną częścią książki. Alison Friend zabiera najmłodszych w kolorową podróż po całej łące, na której mieszka Króliczka wraz z rodziną. Ciekawe barwy, gra świateł i uroczo narysowane zwierzaki na pewno przyciągną wzrok każdego malucha. Ilustracje przedstawione przez artystkę idealnie odzwierciedlają tekst, dzięki czemu dziecko może skupić się tylko na malunkach, nie tracąc nic z pisemnej treści.