Przewodnik po miejscach godnych uwagi, okraszony barwnymi ilustracjami, prywatnymi zdjęciami autorki; do tego ciekawe fakty z poszczególnych europejskich krajów, a to wszystko widziane oczami małego bohatera – Jędrka Mazurskiego. Rodzina, tym razem w zaskakującym składzie (ach, ta szalona bunia z zadziwiającą umiejętnością pakowania się w tarapaty!) wyrusza w kolejną podróż po Europie. Żeby było ciekawiej, zostaje oskarżona o porwanie Prozerpiny, a na dodatek zepsuty środek lokomocji uniemożliwi dalszą jazdę. Będzie się działo…

Górka ukazuje problem dzisiejszych czasów: większość z nas, niezależnie od wieku, przekonań czy wyznań, jest ślepa na ludzką krzywdę. Nie zawsze powodem jest znieczulica, często bowiem zamykamy oczy w trosce o własne zdrowie i życie. Jedna z bohaterek nawiązuje właśnie do sytuacji, w której w jej obronie stanął sąsiad, pierwszy i ostatni raz, gdyż skończyło się to nieprzypadkowym upadkiem ze schodów... nawet najodważniejsi boją się o własne życie i zdrowie.

Historia sióstr zaczyna się i kończy w tym samym miejscu, czyli podczas Świąt Bożego Narodzenia. Na początku powieści bohaterki skarżą się na prostotę tego wydarzenia, nieobecność ojca i brak pieniędzy, za które mogłyby kupić wiele potrzebnych im rzeczy, jak książki czy nuty. Rok później każda z sióstr nie przypomina dawnej siebie. Egoizm i samolubność zostały zastąpione troską i skromnością, a wszystkie dziewczęta wydoroślały zewnętrznie i wewnętrznie. Jo nie jest już głośną chłopczycą, Amy poskromiła swoją dumę, Beth nabrała odwagi, zaś Meg... Najstarsza siostra przeżyła największą w mojej opinii zmianę, ale co ją spowodowało, tego musicie dowiedzieć się sami.

Niesamowitym przeżyciem musi być poznanie kogoś, dzięki komu obecny świat jest taki, a nie inny. Tutaj rzeczywistość przeplata się z magią, a teraźniejszość z przeszłością i przyszłością. Mimo licznych historycznych wątków książka nie nudzi, a wręcz przeciwnie, fascynująco przekazuje wiedzę. Każde słowo, użyte na danej stronie jest wyjaśnione pod „kocimi łapkami”.

To, że autorka potrafi pisać, wiem już od dawna. Zarówno fantastyczne historie z udziałem Konrada, jak i bardziej mroczne z siostrami Stern, podobały mi się bardzo. Napisanie serii skierowanej do dzieci nie powinno być zatem takie trudne, ale czy na pewno? W dobie smartfonów, tabletów i wszelkiej technologii coraz rzadziej można zobaczyć dziecko czytające książkę. Literatura dziecięca z jednej strony powinna wciągnąć czytelnika i nie puścić go do ostatniej strony, ale jednocześnie zbyt dużo moralizowania wywoła znudzenie i niechęć. Marta Kisiel, pisząc Małe Licho i anioł z kamienia, udowodniła, że potrafi wykazać się i na tym polu. Wartka akcja, plastyczny styl i humor będą działać jak magnes, a życiowe prawdy nie wylewają się z co drugiej strony, tylko są zgrabną konkluzją całej powieści.