Mimo interesującego i mrocznego charakteru domu, w którym dochodzi do dziwnych zdarzeń, rzeczą która razi wręcz w tej powieści są zupełnie nieudani i płascy bohaterowie. Trudno poczuć więź czy to z Kathleen czy z Georgem, ponieważ oboje są potwornie wręcz nudni. Autor nie włożył najmniejszego nawet wysiłku w to, by tchnąć w tę parę choćby odrobinę życia. Jednowymiarowi, niemrawi i szarzy są po prostu nużący. Nie wspomnę już nawet o pobocznych postaciach tej historii, gdyż wszystkich ich cechuje szablonowość. Nie jest to jednak książka o ludziach, lecz o domu. O miejscu, gdzie zamieszkało zło. I ten aspekt oddany jest bardzo dobrze. Mroczna posiadłość ma więcej charakteru niż wszyscy ludzcy bohaterowie tej historii razem wzięci. Pisarz wyśmienicie stworzył klimat i duszną atmosferę miejsca, w którym narasta coś groźnego, coś niepojętego i złego. Napisana w formie reportażu książka traktująca o dwudziestu ośmiu dniach, które rodzina Lutzów spędziła w domu na Long Island jest naprawdę udaną powieścią grozy. Jest klimat, jest narastające napięcie i jest także poczucie, że zagłębiamy się w temat, który zarówno przez literaturę jak i film został już wyeksploatowany...

Emocje to temat rzeka. Dzięki tej publikacji można jednak  więcej sobie uświadomić. Zagłębić się w samym sobie. Książka godna polecenia, napisana w trudny lecz jednocześnie przystępny sposób. Otwiera oczy na wiele istotnych kwestii i pomaga je zrozumieć. Pokazuje błędne schematy myślenia i zachowania oraz podpowiada jak wprowadzić dobre nawyki.

Jak na powieść science fiction, w książce Zbierzchowskiego zaskakująco mało elementów, z którymi kojarzymy ten gatunek. Pod nazwą „Remark” mógłby równie dobrze kryć się Afganistan czy Irak. Żołnierze nie są wyposażeni w futurystyczny sprzęt, pozwalający im trafiać wroga przez ściany, czy bioskafandry, natychmiast leczące każdą ranę. Za to bardzo wiele w dziele Zbierzchowskiego z klasycznej powieści wojennej, opowiadającej z jednej strony o honorze i braterskiej więzi rodzącej się między żołnierzami, a z drugiej absurdalności wojny jako takiej. Puenta powieści – której rzecz jasna nie zdradzę – uderza wręcz wprost antywojennym przesłaniem.  

Początek książki wprowadza nas w szczegóły życia prywatnego śmiałków, którzy jako pierwsi, po długim czasie przygotowań, spełnili swoje marzenia wchodząc na szczyt góry. Dowiemy się również, jak ogromny sztab osób stał za ich sukcesem oraz jak wiele ofiar Everest pochłonął przed nimi. Wejście na szczyt wiąże się z koniecznością zdobycia pozwoleń, a że chętnych było wielu, to ci śmiałkowie w 1953 roku mieli swoją ostatnią szansę, którą wykorzystali najlepiej jak umieli.

Mija siedem lat od śmierci męża Holly Kennedy, Gerrego. Kobiecie udało się stanąć na nogi, jest na etapie przygotowań do wspólnego zamieszkania z nowym partnerem. Pracując z siostrą, otoczona wspierającą rodziną i przyjaciółkami, stała się na pewno inną osobą. Silniejszą, bogatszą w trudne doświadczenia, inaczej patrzącą na świat. Namówiona przez siostrę na udział w realizowanych przez nią podcaście, Holly opowiada o listach Gerry'go, które zostawił po swojej śmierci. Tym samym zmienia swoje życie po raz kolejny.