Trójka młodych detektywów spotyka się ze słynnym pisarzem i zostaje wplątana w poszukiwania zaginionej teczki. Charaktery bohaterów są mocno zarysowane, a ich zachowania oddają realia współczesnego świata. Zwroty akcji i tajemnica, którą młody czytelnik chce rozwiązać sprawiają, że lektura wciąga, a przy okazji pozwala poznać zakątki stolicy naszego kraju.

Walka z wiatrem, wysokimi falami i niską temperaturą, choć zajmuje znaczące miejsce w książce, stanowi tło dla najważniejszego i najlepiej opisanego motywu powieści – tego, jak z żywiołem radzą sobie ludzie. Kárasonowi udało się stworzyć historię, która bez zbędnego patosu i sztuczności opowiada o tym, jak ludzie potrafią się zjednoczyć w obliczu niebezpieczeństwa i jak niemal obce sobie osoby są gotowe walczyć o zdrowie i życie tych, którzy stali się ich towarzyszami niedoli.

Brak łączności ze światem zewnętrznym, szczątkowe informacje o tym, w jakim stopniu świat pozostał takim, jakim był jeszcze całkiem niedawno, to jego nowa rzeczywistość. Do tego otoczenie składające się z dwudziestu osób, spośród których tylko nieliczni są ze swoimi bliskimi. Walka o przetrwanie staje się istotą wszystkiego. Mechanizmy obronne oraz chęć przeżycia decydują niemal o każdym pojedynczym kroku. Odnalezienie ciała dziewczynki w jednym ze zbiorników na wodę na dachu hotelu, drastycznie zmienia i tak już lichy poziom komfortu zamkniętej grupy. Keller, częściowo aby odnaleźć sprawcę, częściowo aby zostawić ślad po swojej obecności w tym miejscu, spisuje historie osób uwięzionych z nim w hotelu. Przy okazji poznaje również ciemną historię tego miejsca, z wciąż niewyjaśnionymi zgonami i samobójstwami.  

À propos Zahreda to zdecydowanie w tej trylogii dużo zyskał na charakterze. Przestał być, choć intrygującą, tak dosyć płaską postacią, wręcz wypraną z uczuć skorupą myślącą tylko o swoim celu. Teraz wreszcie pojawiły się u niego konkretne emocje i zaczął być bardziej ludzki. Chociaż akurat taka ewolucja postaci może być celowym zagraniem autora niż wypadkową przy kreowaniu fabuły. Plusem są również bohaterowie drugoplanowi, którzy bezapelacyjnie dobrze służą całości. Poza nowymi wątkami, które wzbogacają fabułę, dodatkowe postacie mocno wpływają na Zahreda, który dzięki interakcji z nimi jest o wiele ciekawszy jako osoba.

Nie całkiem białe Boże Narodzenie całkiem miło mnie zaskoczyło. Nie jest to jednak jakiś wybitnie mocny kryminał, który wbija w fotel i nie pozwala się oderwać do samego końca. Czasami z poszczególnych rozdziałów wychylają się znamiona nudy i braku postępu akcji, ale z drugiej strony czytało się go dość lekko. Chwilami bardziej przypominał literaturę obyczajową ze względy na przegląd życia poszczególnych podejrzanych mieszkańców pensjonatu. Nad wszystkim krążyła zagadkowa śmierć, a jednak mieszkańcy solidarnie pozostali w pensjonacie, ciekawi jak potoczy się śledztwo, ale również bojąc się skierowania na siebie podejrzeń zbyt szybkim wyjazdem. Autorka czasami wtrąciła szczyptę humoru, dość miłych dla oka dialogów, szczególnie z młodym policjantem świeżo w zawodzie, więc jeszcze nieskażonym rutyną.