Sięgając po nią mamy szansę poznać szczegóły czternastu spraw w wielu prowadzonych przez Demonologów. Sposób ich opisu jest bardzo przystępny, co dodatkowo pobudza wyobraźnię czytelnika. Nie znajdziemy tu wyszukanego języka, tylko opowieści pisane zwyczajnym, lekkim piórem, o sytuacjach, które rzeczywiście miały miejsce.

Jak przekonuje nas autor, na potrzeby drugiego wydania Gałęziste zostało bardzo mocno odświeżone. Oczywiście szkielet powieści pozostał ten sam, a zmiany dotknęły głównie sfery językowej. Mimo to nadal czuć, że książka wyszła spod ręki debiutanta, dopiero wprawiającego się w pisaniu dłuższych form. Nie powinno to jednak dziwić, bo przecież Urbanowicz nie pisał Gałęzistego od nowa. Nie zmienia to też faktu, iż dzieło Polaka czyta się dobrze i bez bólu, choć niektóre fragmenty rażą pewną nieporadnością. Spieszę jednak uspokoić, iż nawet w najgorszych chwilach Urbanowiczowi daleko do grafomańskich wyczynów co niektórych pisarek i pisarzy.   

Tak, jak wspominałam już wcześniej – do książeczek przyciąga nas nietypowe wydanie i zaskakujące atrakcje dla ciekawego świata czytelnika. Zabawne przygody, każda strona uraczona określonymi niespodziankami, w których młody człowiek namacalnie towarzyszy niesfornemu Gryzakowi. Przygody małego potworka zarówno uczą, bawią, jak i edukują, jednocześnie odchodząc od standardowo wydanych książek na poczet czegoś nowego, odkrywczego. Dziś autorzy książek dla dzieci prześcigają się w coraz to śmielszych pomysłach, by zainteresować światem książek małych czytalskich i dobrze – każdy zabieg, jeśli zostanie osiągnięty efekt, jest wart rozważenia. Na mnie – osobie dorosłej – książki te zrobiły pozytywne wrażenie, a biorąc pod uwagę ich zawartość; wiek docelowy to 6-12 lat. Zaryzykowałabym z nieco młodszymi dziećmi, lecz wtedy musimy mieć baczanie na delikatne elementy we wnętrzu Gryzaka, które mogą ulec uszkodzeniu.

Opis tylko z początku brzmi jak historia dla dzieci, im dalej w las, tym więcej drzew. Czara cieni od początku przesycona jest mroczną atmosferą tajemnicy kryjącej się w murach Grizehayes, a także obawą wywołaną przez konflikt polityczny i rychłą wojnę. Za kolejną porcję strachu odpowiada ród Fellmotte'ów, których członkowie posiadają zdolność przechowywania dusz swoich krewnych, w ten sposób unikając utraty drogocennej wiedzy, strategii czy umiejętności. Nasza bohaterka szybko połapuje się, że prędzej czy później ją też czeka taki los. Podobne przeznaczenie może spotkać jej jedynego sprzymierzeńca, przyrodniego brata, Kubę. Rodzeństwo postanawia uciec z Grizehayes.

Aura nad boksem Pilcha unosi się śmiertelna. Wiele felietonów jest wspomnieniami, napisanymi w żałobie za ich bohaterami. Ale też za utraconym światem. Przyjaciele, którzy odeszli. Postaci, które budowały tamtą polską rzeczywistość i świat, w którym żyły, stały się przeszłością. Nieodwracalną, ale zamnkniętą w pamięci tych, którzy w niej uczestniczyli.