Choć w przypadku drugiego tomu zarys fabularny pozostał niezmieniony, tak cała historia nabiera nieco pełniejszych kształtów. Powiewem świeżości okazało się wprowadzenie całkowicie nowego bohatera, który zdaje się nawet przewyższać głównego protagonistę w zdolności do pakowania się w kłopoty. Cieszy też powrót szeryfa Doherty’ego i Elisabeth, znanych z pierwszego tomu. Jak na niewielką ilość stron, autorowi udało się nadać tym bohaterom nieco osobowości i charakteru, dzięki czemu czytelnik ma prawdziwą ochotę śledzić ich dalsze losy.

Głównym bohaterem serii jest Robert Kreft i miasto Sosnowiec, choć pewnie każdy w Polsce je zna. Ja, jako mieszkanka Śląska, nawet całkiem nieźle.
Kreft to 40-letni komisarz policji, mężczyzna z wieloma tatuażami, pod którymi skrywa strach, odtrącenie i przeszłość. Jako dziecko był świadkiem samobójstwa matki i do dziś nosi w sobie to piętno. Jego ojciec choruje na Alzheimera. To bardzo interesująca, złożona i niejednoznaczna postać, którą chce się poznać, odkryć i zgłębić.

Wychowywała się z pięcioma siostrami i tylomaż braćmi, z pracującym ojcem i matką, która nikomu nie potrafiła okazać ciepłych uczuć. Dom rodzinny Brettów zdecydowanie był miejscem, z którego każde z jedenastu potomków pragnęło jak najszybciej uciec. Regina Brett opowiada swoją prawdę o dzieciństwie, którego konsekwencje ponosiła w dorosłym życiu. Niekompletna relacja z matką rzutowała na jej wybory życiowe, a bezowocne próby poprawy tej sytuacji skazane były na porażkę. Autorka, obiektywnie, na ile to możliwe, ocenia zachowania i motywacje swojej matki, próbując znaleźć rozwiązanie. Czas przed jej śmiercią, gdy z roli córki musiała wejść w rolę opiekunki, pozwolił jej inaczej spojrzeć na całą relację. Oczywiście bardzo pomagają jej w tym procesie terapeuci i przewodnicy duchowi.

Pod kątem artystycznym komiksy Kasprzaka prezentują naprawdę ciekawy styl, który mocno odcina się od współczesnych pozycji, choć to akurat nie powinno być zaskoczeniem, skoro dzieli je taka różnica czasu. Grafiki stworzone przez Kasprzaka są niezwykle wyraziste i ekspresyjne. Skupia się przede wszystkim na aktorach i ukazaniu ich emocji. Jednak dalsze generalizowanie mija się trochę z celem, z uwagi na to, że każdy komiks w Bogach z gwiazdozbioru Aquariusa prezentuje się w delikatnie odmiennej stylistyce. Szczególnie widać to w tytułowej powieści, w której to rysownik zastosował ciekawą paletę barw mającą na celu podkreślenie najistotniejszych elementów w danym kadrze. W komiksie Hipotezy. Zagłada Atlantydy autor z kolei stawia na nieco bardziej pastelowe kolory, a wszystkiemu towarzyszy specjalny krój pisma mający imitować grecki alfabet.

Wypełniona kulturowym kolorytem powieść, jest wielką pochwałą odwagi i bycia tu i teraz. Książka o wychodzeniu poza stereotypy, o życiu pełnią, kiedy wydaje się, że nie można sobie na to pozwolić, o stratach, niesprawiedliwości, ale przede wszystkim o sercu. Plastyczne opisy zabierają nas w podróż nie tylko po Indiach, ale po meandrach ludzkiego życia, któremu można przyglądać się czasami tylko z pochyloną głową.