Wahała się jeszcze przez długą chwilę. Wpatrywała się w lodowate oczy ministra, oczy człowieka, który porwał ją, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Ale były to oczy mężczyzny, który się o nią zatroszczył, uzdrowił ją i ochronił, gdy świat chciał rozszarpać ją na strzępy. Wieża była tajemniczym miejscem, jednak Vhalla umiała rozpoznać szczerość.

Szczerze mówiąc, nigdy do końca nie zrozumiałam, dlaczego mieliśmy u wejścia do zatoki taką podwodną, supernowoczesną barierę elektroniczną. Wiedziałam, że ma chronić życie w morzu, nie dopuszczając do zatoki niczego poza zwierzętami morskimi, czyli blokując dostęp kłusownikom, rekreacyjnym nurkom i dowcipnisiom z rywalizującej z naszą szkoły, czyli z Instytutu Landa. Ale wydawało mi się to przesadą, nawet jeśli nasza szkoła kształciła najlepszych na świecie oceanografów i kadetów marynarki. Nie miałam pojęcia, jak dokładnie działała sieć, wiedziałam jednak, że nie powinna tak migotać.

Spojrzałem w dół. Czarne conversy z rozwiązanymi szarymi sznurówkami. Luźne spodenki khaki i jeszcze luźniejsza szara bluza z kapturem. Ta bluza była ze mną wszędzie – na plecach miała czarny napięty biceps. Możecie mnie uznać za sentymentalnego, ale zawsze się tak ubierałem, kiedy włóczyliśmy się z Eddiem. Nazywał te ciuchy „mundurem Tristana Stronga”, idealnym na każdą okazję.

Z ulicy dobiegają głosy sąsiadów. Znamy ich – od czasu do czasu na siebie wpadamy. W większej masie wylegają jednak na ulicę tylko w Dzień Niepodległości albo podczas trzęsienia ziemi. Rodzice, Garrett i ja też wychodzimy kolejno na zewnątrz. Dziwnie jest stać tam całą gromadą, zupełnie jakbyśmy chcieli zasięgnąć porady albo przynajmniej szukali potwierdzenia, że to wszystko dzieje się naprawdę. Jeannette i Stu Leesonowie z naprzeciwka, państwo Malecki z noworodkiem i pan Burn­side, który, odkąd pamiętam, wygląda na siedemdziesiątkę. Zgodnie z oczekiwaniami brakuje tylko naszych najbliższych sąsiadów, McCrackenów, którzy zawsze trzymają się z dala od innych i prawdopodobnie po wysłuchaniu wiadomości zabary­kadowali się w swojej podmiejskiej twierdzy.

Aru pamiętała, jak zarzuciła Śpiącemu ręce na szyję, jakby chciała się do niego przytulić. Ale nie był to serdeczny uścisk – miało mu to przypomnieć o osobie, jaką mógł być, o wszystkich wspomnieniach poświęconych przez niego w szaleńczym poszukiwaniu drzewa, które – jak sądził – było w stanie zmienić jego przeznaczenie.