Żagiew dałby sobie odkroić lewą łapę (tę, od strony jego bliźniaka), by częściej oglądać oznaki zadowolenia na jej obliczu. Długim pazurem
dotknął błyszczącej tafli, która natychmiast zastygła niczym polerowana tarcza z najczystszego srebra. Przed ich oczyma pojawiły się znajome
mury Kamiennego Gniazda.

Pomysł na książkę o życiu w koloniach robotniczych siedział w mojej głowie od kilku lat, powstał zaś w czasie spotkań realizowanych w ramach projektu Familoki. Przez ostatnie lata miałem okazję poprowadzić kilkadziesiąt wycieczek po koloniach robotniczych na Górnym Śląsku i w Zagłębiu, dzięki czemu mogłem odkryć tamtejsze osiedla i poznać je z wielu stron — zarówno w kontekście historycznym, jak i społecznym — a także dowiedzieć się czegoś o losach mieszkańców familoków, często z pierwszej ręki. Ważnym aspektem moich badań i poszukiwań były spotkania z ludźmi i oddanie im głosu. Społecznicy mogli snuć opowieści o życiu w familokach, o ważnych dla nich miejscach i o wspólnotach, które żyły razem przez pokolenia.

Głos należał do młodej dziewczyny. Jeśli Kara mocno
się skupiała, niemal widziała jej twarz. Ciemnobrązowa
skóra, warkocze po bokach, jasnoniebieskie oczy. Wyglą-
dała jak Sheela, jedna z bliźniaczek i sióstr Pandawów.
Nie jesteś prawdziwa – powiedziała raz do Sheeli ze
snów.

Bastona trzymano na skraju obozu. Dziewczyna ruszyła w tamtą stronę w pełnej przerażenia ciszy. Miała w sobie kobietę, która była pewna siebie i kompetentna. Ta kobieta zamierzała ocalić księcia – ponownie – i podbić Północ. I stała w wyraźnej sprzeczności z dziewczyną, która pragnęła ukryć zasmuconą twarz przed światem, zwinąć się pod kocami Aldrika i pozostawić ich los Bogom. Czy przeżyliby, czyby umarli, byliby w tym razem. Kiedy zbliżyła się do rumaka, nie zarżał ani nie tupnął. Wyciągnęła rękę, a wtedy spojrzał na nią wyczekująco. Położyła ją na wielkich chrapach Bastona – w porównaniu z nimi jej dłoń wydawała się malutka. Koń prychnął niecierpliwie. Vhalla wygięła wargi ze zrozumieniem – on również nie mógł się doczekać.

Obok moich uszu znowu przemknęły szepty. Skądś z pola kukurydzy za szopą dobiegł pulsujący rytm – szybkie bębnienie, od którego serce mi przyspieszyło. Nie mówiłem nikomu o koszmarach, które wyrywały mnie ze snu co noc od powrotu z Alke. Właśnie dlatego nie powinno się trzymać boga cwaniaka na nocnej szafce. Włożyłem rękawice i wstałem.