Dorotka i jej piesek Toto, po silnym huraganie, który nawiedził jej rodzinne strony, zostaje wraz ze swoim domem przeniesiona do odległej krainy Manczkinów. Przy okazji pomaga mieszkańcom pozbyć się Złej Czarownicy ze Wschodu. Wdzięczni mieszkańcy chcą pomóc wrócić jej do rodziny, lecz nikt nie posiada aż tak silnej mocy. Jej kłopot może rozwiązać jedynie słynny Czarnoksiężnik ze Szmaragdowego Grodu, do którego dziecko postanawia się udać. Po drodze Dorotka spotyka nowych przyjaciół. Pomaga Strachowi na Wróble, który marzy o rozumie. Wspólnie spotykają Blaszanego Drwala, którego marzeniem jest ponowne posiadanie serca, by móc kochać. Na ich drodze staje też Lew, który okazuje się niegroźny, a jego życzeniem jest stać się w końcu odważnym królem zwierząt. Wszyscy postanawiają udać się do osławionego Czarnoksiężnika, wierząc iż ten spełni ich marzenia.

Dobrze napisana, rzetelna i wciągająca powieść, która jest jednocześnie przerażającym obrazem komunistycznego ustroju. To książka, obok której nie da się przejść obojętnie. Wyryje piętno w sercu każdego, kto zatopi się w ten świat. Świat, który był rzeczywistością tak niedawno. Polecam zarówno miłośnikom kryminalnych opowieści, jak i  osobom, które interesuje najnowsza historia. Tę książkę czyta się świetnie, ale nie sposób po lekturze nie poczuć niepokoju i nie zagłębić się w myśli o tym, jak jeszcze niedawno wyglądała nasza rzeczywistość.                           

   Seria opowiada o losach rodzeństwa. Jakub i Julianna Różańscy to bliźniaki. Ona jest byłą narkomanką, a obecnie niezwykle dociekliwą i upartą dziennikarką śledczą, jednak zupełnie nieporadną w kontaktach damsko-męskich. On, natomiast, to policjant, więc ku irytacji siostry zawsze o krok dalej w tropieniu każdej kryminalnej zagadki. Boryka się ze śmiercią żony i nie radzi sobie z przeszłością, mimo iż od lat żyje już z nową partnerką. Losy rodzeństwa poznajemy dość szczegółowo. Dokładnie tak, jak w powieściach obyczajowych, to one są głównym założeniem książki. Mimo to w całej treści panuje lekki chaos, który wprowadza dezorientację i utrudnia utożsamianie się z którymś z bohaterów i przeżywanie jego losów. Dobrze jest, gdy w książce pojawia bohater, którego czytelnik może polubić.

Niezaprzeczalnym plusem całej serii jest właśnie sama Kraina Czarów, która, jak wcześniej wspomniałam, bardzo odbiega od tej oryginalnej. Nawet ta ukazana w filmach Burtona nie ma w sobie tyle chaosu, grozy i atrakcyjności, co miejsce stworzone przez A.G. Howard. Kraina Czarów wciągnęła nie tylko Alyssę i Jeba, ale również mnie i zrobi to samo z innymi czytelnikami, ponieważ nie można odmówić jej mrocznego, powabnego uroku, a także dreszczyku emocji. W tym świecie nic nie jest takie, jakie się wydaje. Uroku odaje to, że spotykamy tam postacie występujące w powieści Carrolla: Szalonego Kapelusznika, Kota z Chesire, Czerwoną Królową i Pana Gąsienicę, a raczej Morpheusa. A skoro mowa o Morpheusie: niejedna dziewczyna straci dla niego głowę... Oby nie dosłownie!

Choć to miszmasz kilku gatunków, jego wewnętrzna struktura jest jak najbardziej uporządkowana, a opis każdej dzielnicy prowadzony jest zawsze w ten sam sposób: najpierw więc autorka prezentuje mapkę i opis miejsc, które warto odwiedzić. Później płynnie przechodzi do historii i charakterystyki danego terenu, wyposażając czytelnika w swoisty niezbędnik, czyli zestaw przydatnych rad. Całość wieńczy wywiad z jednym z mieszkańców dzielnicy, a także sekcja Do It Yourself z przepisami kulinarnymi czy… instrukcją robienia selfie. A wszystko to napisane prosto i bez zbędnego lania wody. Ot, Tokio w pigułce.