Jay Jayamohan jest neurochirurgiem dziecięcym z ponad 20-letnim stażem w szpitalu im. Johna Radcliffe’a w Oksfordzie w Wielkiej Brytanii oraz wykładowcą klinicznym na Uniwersytecie Oksfordzkim. Zajmuje się leczeniem wrodzonych guzów mózgu oraz rekonstrukcjami twarzoczaszki. W ciągu tak wielu lat pracy codziennie podejmuje decyzje dotyczące życia jakiegoś dziecka, codziennie stara się zdobyć zaufanie jego rodziców i codziennie mierzy się z wyborami dotyczącymi życia lub śmierci. Nie ma dnia, żeby nie rozpamiętywał swoich porażek. Pamięta twarz każdego operowanego dziecka. To te twarze, radość z powodzenia operacji sprawia, że za każdym razem otrząsa się ze smutku po niepowodzeniu i wstaje, by dalej nieść pomoc. W tej przejmującej książce opisuje swoje niełatwe początki w Wielkiej Brytanii, studia medyczne i wiele lat pracy

Pozostając jeszcze w temacie bohaterów, szczerze przyznam, że spodziewałam się w Szepcie wątku romantycznego, a potem nawet trójkąta miłosnego. O dziwo, historia ta pozbawiona jest jakiejkolwiek relacji romantycznej, co jest jej ogromnym plusem. Gdyby do tego wszystkiego autorka dorzuciła jeszcze jakiś sekretny romans między Jane a którymś z męskich bohaterów, mogłaby zepsuć w ten sposób całą swoją pracę. Myślę jednak, że wątek romantyczny pojawi się w dalszych tomach i jestem ciekawa, w jaką stronę się rozwinie.

Nie ma tu dużego napięcia, ale zwykła ludzka ciekawość będzie was popychać do odkrywania prawdy. Język, mimo swej lekkości, jest bardzo bogaty i czuje się w nim życiowe doświadczenie. Zawiła intryga i sieć powiązań między poszczególnymi bohaterami powodują, że poznawanie tej historii budzi mnóstwo sprzecznych emocji.

  Jak uchronić własne dziecko i pokazać mu świat z jak najlepszej perspektywy, gdy za murami domu trwa wojna? Oczywistym jest, że sprawa jest bardzo skomplikowana, a tylko najbardziej zdeterminowana mama poradzi sobie z tym wyzwaniem w stu procentach. Przynoszenie liści, rysowanie węglami na ziemii czy opowiadanie o deszczu, to jedne z nielicznych przykładów które znajdziemy w tej książce.

Paradoksalnie podtytuł książki może być mylący, bo Porno wcale nie jest o tym, jak oni to robią. Głównym celem Ziębińskiego jest ukazanie ludzkiego oblicza branży i przywrócenie jej pracownikom godności. Dziennikarz stara się np. pokazać, że aktorki porno wcale nie pójdą do łóżka z każdym facetem; dla nich granie w filmach pornograficznych to przede wszystkim praca – choć nie ukrywają, że robią to, co lubią i nikt ich do tego nie przymusza.