Natka poszukuje odpowiedzi na wiele pytań: Dlaczego w szkole jest pomijana w opiece nad magiczną gąsienicą Stefką? Dlaczego dotrzymuje kroku niesfornej i niewidzialnej koleżance? Dlaczego matematyka nawet w pierwszej ławce jest niewyraźna? Dlaczego z jej pokoju nie widać gwiazd? Zdaniem Natki to nie fair i trzeba będzie samemu radzić sobie z problemami…  No, a poradzi sobie Natka znakomicie. Koniecznie zajrzyjcie do książki Natka i magiczna gąsienica autorstwa Ruth Quayle i Julii Christians, a czeka was spora dawka humoru.

Jaś ma odstające uszy i małe mieszkanie. Starsi bracia niechętnie spędzają z nim czas, dlatego chłopiec często zaszywa się w pokoju dziadków. Tu jest bezpiecznie, ale nigdy nie jest nudno, bo szafy skrywają tajemnice. Jedną z nich jest stare radio. Wyjazd dziadków na wakacje zbiega się z pojawieniem się nowej sąsiadki, rówieśnicy Jasia – Soni. Dziewczyna przyjechała z Ukrainy, ma niemodne ubrania i chce zaprzyjaźnić się z Jasiem. I to właśnie jej chłopak powierza sekret radia, które nadaje z przeszłości! Co jeszcze skrywa stary odbiornik? Czy łatwo jest rozumieć, kto mówi prawdę, czy potrzebujemy przewodników po historii?

Autorka tak wspaniale kreśli portrety psychologiczne bohaterów, że z łatwością wchodzę w stworzony przez nią świat. Ta historia nikogo nie pozostawi obojętnym, bowiem uczucia, które wypływają z jej stron, są wręcz namacalne. Sama jestem matką i bardzo trudno przyszło mi zmierzyć się z tym ogromem bólu i cierpienia, które na mnie spłynęły podczas lektury. Nikt nie powinien doświadczać takich uczuć.

Dobrze rozbudowana warstwa obyczajowa z wątkiem kryminalnym, to znak rozpoznawczy Hanny Greń. Roboczo nazywam to "babskim kryminałem" i absolutnie nie mam na celu nikogo obrażać, bo sama takie lubię. Wydaje mi się, że są to dobre propozycje dla osób, które chciałyby rozpocząć przygodę z powieścią kryminalną, a dla tych, którzy na co dzień zaczytują się w literaturze tzw. kobiecej, może to stanowić fajną odskocznię, bo dochodzi pewien dreszczyk, emocje i niebezpieczeństwo. Typowym kryminolubnym będzie tu brakować: akcji, pędu, flaków i krwi, aczkolwiek może stanowić miły przerywnik od tychże.

Pierwsze słowa uderzają we mnie niczym stutonowy młot. Przełykam desperacko ślinę i zastanawiam się, czy podołam tej historii, tym emocjom, które na mnie czekają, czy w ogóle chcę ją znać. Nie pomaga też wiedza, że powieść oparta została na faktach, ciąży mi to jeszcze bardziej, pozbawiono mnie buforu bezpieczeństwa w postaci fikcji literackiej. Takich ciężkich gatunkowo opowieści obawiam się najbardziej, bowiem mój umysł nie potrafi poradzić sobie z tak silnymi emocjami i zawsze muszę to potem "odchorować".