Opisana została historia życia Macieja Berbeki. Jego satysfakcja ze zdobywania kolejnych szczytów, euforia z bycia partnerem, przyjacielem dla towarzyszy wypraw. Jego marzenia, jego radości, jego miłość. Opisano, jak łączył ze sobą to, co kochał najbardziej – rodzinę i góry. Opisano, jakim był człowiekiem na co dzień – mężem, ojcem i dziadkiem. Miłość do himalaizmu odziedziczył w genach. Na co dzień był scenografem w Teatrze Witkacego w Zakopanem, lecz punktami wyznaczającymi jego życiową drogę było zdobywanie kolejnych szczytów.

  Nowa książka Marty Kisiel to jej pierwsza komedia kryminalna. Moim zdaniem autorka poradziła sobie bardzo dobrze. Trup, zbrodnia i amatorskie dochodzenie bohaterów, przeplatają się z humorem w odpowiednich dawkach, a czytelnik nie ma poczucia, że któregoś z elementów brakuje lub jest go za dużo. A na dowód, że utrzymuje ten sam świetny humor, a może nawet lepszy niż w poprzednich swoich książkach, mogłabym tu wstawić zdjęcie oplutej śliną strony, gdy śmiech wyrwał mi się z ust. Zaraz obok są ślady łez, gdy popłakałam się z rozbawienia i nie mogłam opanować się przez następne pięć minut.

Oprócz przepisów, które okraszone są smaczkami odnośnie pochodzenia nazw i samych potraw, znajdziemy na kartach tej książki barwną i zabawną podróż po Stambule, który autor opisuje jako miasto różnorodne, czarujące i onieśmielające swą historią, bo o historii Turcji, jak i samego miasta nad Bosforem, poczytamy tu naprawdę z ciekawością, szczególnie jeśli interesuje nas historia świetności i upadków tego niezwykłego miasta. Bartek Kieżun oddaje też często głos rodowitym mieszkańcom i opisuje z humorem swoje perypetie z opanowaniem jego topografii.

Solo jest bezwzględny na ringu, choć ma tyle ciepła w oczach, gdy patrzy na Datkę. Ona to informatyczka, która ze swoimi lękami radzi sobie za pomocą złudnej kontroli – wszystko musi przenalizować. Solo, moim zdaniem, to nie tylko ksywka jednego z głównych bohaterów, ale także refleksja nad ludzkim losem. W lęku, cierpieniu, mierzeniu się ze sobą, jesteśmy zawsze solo. Ale o ile lepiej, gdy ktoś jest mimo wszystko obok, po prostu trwając, gdy my musimy przejść swoją drogę transformacji

Cała ta podróż odzwierciedla potęgę przyjaźni i miłości. Ukazuje, jak wiele potrzeba odwagi, by dotrzeć do celu. Ukazuje również strach i obawy. Oraz to, jakich wewnętrznych wyborów dokonuje chłopiec. Czytelnik poznaje prawdę i dowiaduje się, że odwaga to wcale nie brak strachu. Kolejną prawdą, płynącą z lektury, jest potwierdzenie, że wszystkie uczucia, które są w nas, są dobre, lecz to od nas samych zależy jak je „ubierzemy”.