Znając biografię autorki czyta się jej prozę trochę jak wspomnienia, utkane z poetyckich, przepełnionych nostalgią zdań. Brzmi jak obiecująca lektura, ale zabrakło mi w niej różnorodności, a warstwa językowa nie przebiła się ponad żmudną fabułę. Po przeczytaniu Instrukcji dla pań sprzątająych chciałam dać pisarce jeszcze jedną szansę, sprawdzić, czy moje wrażenia się powtórzą. Mimo że Wieczór w raju jest objętościowo krótszy od poprzedniego zbioru, to czytało mi się go tak samo długo i mozolnie.

Bez strachu. Dziennik współczesny formalnie obejmuje zapiski z lat 2018–2020, choć fani pisarza znajdą w nim co rusz zachwycające wycieczki w przeszłość. Dlatego nad kolejne relacje ze spotkań autorskich, wywiadów radiowo-telewizyjnych czy refleksje znad codziennej prasy, przekładam powroty do dni i nocy sprzed kilku dekad. Autor wywołuje z zakamarków pamięci wydarzenia, osoby, lektury, które nie chcą ulecieć w zapomnienie.

Ania i Hania są tytułowymi biedronkami. Łączy je wyjątkowa więź – siostrzana. Jak to często bywa z rodzeństwem, one również są zupełnymi przeciwieństwami. Jak ogień i woda. I pomimo tych różnic, autorka ukazuje siłę siostrzanej miłości. Porusza również motyw odpowiedzialności starszej siostry za młodszą.

  Dramatyzm, kwadratowość dialogów i dosłowność, nie pozwalały mi wczuć się w historię Marty i Piotra. Jakoś nie przemówiły do mnie postaci doktora Piotra – wielbiciela silikonów i szponów, stającego się obrońcą doświadczonej przez życie architektki, ani jej, której wrażliwość została ubrana w pończoszki i skórzaną mini do marketu.

Ta historia należy do jego ojca Tadeusza, wiejskiego organisty z małej wsi na Zaolziu, której nie znajdziecie na mapie. Wiedzie spokojne życie z żoną i synkiem, nie sympatyzuje z komunistami, więc z tego powodu traci posadę nauczyciela. Niedługo potem dochodzi do nieszczęśliwego wypadku, a on musi ponieść jego konsekwencje, bo nie ma nikogo, kto by dał mu wsparcie. Odtąd życie jego i jego rodziny stanie się drogą przez mękę.   Ta powieść zmusza do refleksji. Mądra i głęboka, napisana z niezwykłą wprost wrażliwością, językiem, który zachwyca. Chlupová maluje obrazy słowem, mam ogromną przyjemność obcowania z jej tekstem, choć nie stroni od rzeczy ważnych i bolesnych. Z ogromnym wyczuciem i empatią mówi o trudnych emocjach. Ale przede wszystkim to historia o człowieczeństwie – o zwykłym człowieku zdolnym do największych poświęceń.