Szwajcaria. czyli jak przeżyć między krowami a bankami... właściwie przewodnikiem nie jest. Autorka, twórczyni bloga blabliblu.pl, stworzyła ciekawą hybrydę na temat państwa, do którego wyemigrowała za swoją miłością. Opowiada o wszystkim, co przeżywa każdy, kto zmienia swoje życie. A dzięki umiejętności pisania lekko i dowcipnie o rzeczach zarówno trudnych, jak i prostych, czytelnik bawi się znakomicie.  

W momencie, kiedy radośni i barwni mieszkańcy Sopotu słyszą trąbki ogłaszające rozpoczęcie Jarmarku św. Dominika, zaczyna się cała historia. Zostają znalezione zwłoki młodego mężczyzny, a sprawą musi zająć się wschodząca gwiazda sopockiej policji – Melania Spałek. Jest ona również córką prezydenta miasta, co oczywiście rodzi nowe komplikacje, a na jaw zaczynają wychodzić korupcyjne układy polityczne. Sprawy nie ułatwia fakt, że Melania na swojej drodze spotyka mężczyznę i zakochuje się w nim, ku niezadowoleniu jej ojca. Niestety jej wybranek jest z tych facetów, o których prezydent Spałek może powiedzieć: „szemrany typ”. Serce policjantki wybiera biznesmena, który jest znany w sopockim półświatku. Od tej pory będzie to oznaczało same problemy, ponieważ mężczyzna będzie starał się wykorzystać pochodzenie Melanii.

W Testamentach narracja poprowadzona jest po upływie piętnastu lat od wydarzeń z pierwszej części ksiażki. Opiera się na życiu trzech kobiet, różniących się pozycją społeczną, pochodzeniem i stosunkiem do świata, w jakim przyszło im żyć. Ciotka Lidia, młoda Agnes, której przypisane jest zostać Żoną Komendanta oraz buntownicza, niczego nieświadoma Daisy, żyjąca w wolnej Kanadzie, w której rękach jest przyszłość skrajnie prawicowego, skonfliktowanego ze wszystkimi sąsiadami Gileadu, jak i mieszkających tam kobiet: Podręcznych, Mart, Ciotek i Żon Komendantów. Czy nadszedł czas rewolucji? Czy mocno osadzony w swej ideologii Gilead może zatrząść się na poziomie fundamentów zwiastując własny upadek?

Cameron raczy czytelnika perfekcyjnie dopracowaną historią, która nie kieruje się domysłami i nadinterpretacją, a jest rozwinięciem pamiętników Fusi. Uzupełniona o liczne rozmowy z bezpośrednimi uczestnikami wydarzeń i ich potomkami, odnalezionymi dokumentami, odwiedzonymi miejscami i adresami przedstawionymi w fabule, sprawia wrażenie bardzo autentycznej, co potwierdza tylko posłowie od samej autorki i garść fotografii.

Po raz kolejny możemy wejść w obozową rzeczywistość i spojrzeć z innej perspektywy na dobrodziejstwo dzisiejszych czasów. Historia ta, mimo że inspirowana rzeczywistymi wydarzeniami potwierdza, iż w obozie dzieci się rodziły. Mówi także o traktowaniu kobiet ciężarnych, które obecnie jest zupełnie nieakceptowalne. Siłą przetrwania i nadzieja na ocalenie płynie z każdej strony tej książki. Autorka pisze w sposób prosty, bez koloryzowania. Dosadnie pokazuje ile znaczy wola życia i ile można znieść, aby przetrwać chociaż jeden kolejny dzień.