17.50 – Podniosłam z chodnika podwójny bilet trolejbusowy, tylko z jednej strony skasowany. Ciepło, łagodnie, chce się żyć… Tej nocy powinnam się powiesić, tylko na czym? Już wiem gdzie, zielono, nieruchoma cisza, za dziesiątym zagonem, może nawet dalej biją dzwony, pszenica rośnie wzdłuż sumienia, cisza, trawa trochę wyższa, groszek na pewno czerwieńszy, wolniej chodzi człowiek w drelichu, ech, bzdura, już przyśpieszyłcie… Sen dłuższy o tyle, o ile trawa wyższa. Boże, nie wiedziałam, jak może boleć ludzkie współczu

Nad tematyką pracy głowiłem się całe wakacje. Jej dobór nie mógł wynikać z mojej pasji czy jakichkolwiek głębszych przesłanek — najzwyczajniej w świecie musiał być podpasowany pod dziekana Schmidta, który znany był z zamiłowania do kontrowersji. Ta niedoszła gwiazda rocka specjalizowała się w zaburzeniach procesów psychicznych (na które zresztą z dziewięćdziesięcioprocentowym prawdopodobieństwem sam cierpiał), więc entuzjastycznie podszedł do mojej propozycji i chętnie postawił mnie przed wyzwaniem udowodnienia mu, że wszelkie odchylenia od normy w ludzkich skłonnościach i zachowaniu to wcale nie społeczne patologie, tylko spadek po naszych zwierzęcych przodkach.

TRWA ZIMNY, DESZCZOWY PORANEK, GDY ZGODNIE Z ROZKŁADEM lądujemy w Lamar w Kolorado. Razor dołącza do swojego dywizjonu, a ja wraz z Kaede stoimy w ciemnej klatce schodowej na tyłach jego biura i czekamy, aż ucichną hałasy na zewnątrz, a większość załogi zejdzie na ląd. Tym razem nie ma już posterunków, przy których sprawdza się dowody tożsamości czy odciski palców, tak więc schodzimy z rampy w ślad za ostatnimi ludźmi. Mieszamy się z tłumem żołnierzy, których przywieziono tu, by w przeciwieństwie do nas naprawdę walczyli za Republikę.

Są książki popychane intrygą, które nieuchronnie zmierzają w kierunku zakończenia, książki, które się czyta do białego świtu, aby się wreszcie dowiedzieć, kto zabił i czy go złapali. Paznokcie się obgryza, serce bije jak po mocnym espresso, pod powiekami czerwony piasek, ale przewraca się kartkę za kartką. Są też książki, w których kartek nikt nigdzie nie goni, dryfują jak  majestatyczne statki ku sobie tylko znanym portom. Są to książki serwowane w szampankach, a w nich musujące zdania i uderzające do głowy akapity. Powieści Anne Tyler, Barbary Trapido, Eriki Jong, Joyce Carol Oates, Bodil Malmsten, Anais Nin to musujące wino. „Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko – szampan i truskawki.

Kiedy na ekranie pojawiły się zdjęcia pierwszoplanowego hob­bita — Bilba Bagginsa (granego przez Martina Freemana) — rozległ się głośny aplauz. Fani od razu zaakceptowali Freemana w kostiumie hobbita, włączając w to perukę, spiczaste uszy i duże, owłosione stopy. Zdjęcie ukazywało Bilba stojącego w jego domu w Bag End, który wyglądał dokładnie tak, jak fani pamiętają go z filmów WP. Tłum westchnął jak jeden mąż. Spodziewano się, że za rok na Comic-Conie pokazane zostaną zwiastuny filmu, a najprawdopodobniej pojawią się na nim Peter Jackson lub członkowie obsady. Westchnienie sygnali­zowało także ulgę fanów z faktu, że ukończono już około 20 procent zaplanowanych scen1. Choć Freeman wrócił do Wielkiej Brytanii, aby kręcić ikoniczną rolę doktora Watsona w przygotowywanej przez BBC najnowszej adaptacji Sherlocka Holmesa, fani wiedzieli, że wróci na nowozelandzki plan po zakończeniu pracy nad serialem. Wreszcie filmy Hobbit mogły zostać wpisane do kalendarzy — na grudzień 2012 i 2013. Hobbitomanię można było oficjalnie ogłosić za ponownie rozpoczętą.