Dom wujostwa, na ulicy Antoniukowskiej, usytuowany był na niewielkim wzniesieniu. Z jednej strony schodziło się wprost do miasta, a z drugiej do wsi podbiałostockich. Na tym samym wzgórzu był też cmentarz. I właśnie tam swoje stanowisko ogniowe ustawił polski batalion.

Zakopywałem jej ciało gdzieś w lesie. Była pełnia, dzięki temu miałem wystarczająco światła i nie potrzebowałem latarki. Jej ciało kiedyś tak piękne i podniecające dla mnie, teraz powoli było pokrywane ziemią. Z każdą łopatą coraz mniej ją poznawałem, a przecież jeszcze nie tak dawno mówiłem jej, jak bardzo ją kocham.

„Człowiek jest naprawdę królem dzikich bestii, gdyż jego brutalność przewyższa ich brutalność. Żyjemy ze śmierci innych. Jesteśmy cmentarzyskami!”Leonardo da Vinci Rozdział I Słońce prażyło jak oszalałe, a ptaki padały w locie. Tylko niektóre staruszki i wszystkie bez wyjątku udręczone upałem dzieci wykazywały imponującą żywotność. Kamienice niczym piece hutnicze dyszały gorącem. Rozpalone płyty chodnikowe parzyły stopy przez cienkie, letnie sandałki, a...

Wszystkie znaki na niebie i na ziemi, horoskopy, taroty, pasjanse, w istocie cały ezoteryczny kolektyw wskazywał na rychłe uhonorowanie mojej osoby Noblem, wygraną w plebiscycie czytelników Gazety Takiej a Nie Innej, nominacją do Nike. Zaprawdę powiadam wam, każde tchnienie otaczającej mnie rzeczywistości było fantastycznym proroctwem, proroctwem należącym do tego samego zbioru co słowa : gloria, mamona, uznanie, koktajl, darmowy alkohol....

Wojciech Komada (ur. 1979) pseudo-poeta, fotograf-amator. Debiutował w "Parnasiku" w 2006 r. Mieszka i tworzy w Świdnicy, czasem Wrocławiu.     *** ślady kocich łap i pazurów znaczą ścieżkę do zimowej kryjówki w której lęgną się dziwne cienie i szepty o prawdzie   wystarczy wślizgnąć się tam ukradkiem by tego doświadczyć i poczuć chłód ponadczasowej tęsknoty     *** przede mną płynące postacie za moimi...