Opisy są szczegółowe i brutalne, a czytelnik wprost nie może uwierzyć, że tego typu czynności działy się zaledwie 80 lat temu. Zapomnienie o "primum non nocere", kodeksie etyki zawodu lekarza, kierowanie się „wyższymi ideami”, traktowanie ludzi jak królików doświadczalnych czy "materiału" doświadczalnego, byle znaleźć remedium na ograniczenie liczby ludzi chorych umysłowo, niepełnosprawnych; remedium na dolegliwości rannych żołnierzy niemieckich. A wszystko to kosztem ludzi "gorszej krwi". Kobiet i mężczyzn, młodych i starszych. Bez wyjątku. Opis funkcjonowania krematoriów dopełnia treści tej napawającej smutkiem książki, a człowiek zaczyna wątpić w naturalne ludzkie instynkty oraz dobroć ludzką. Można zadać sobie pytanie, czy ówcześni lekarze ślepo i posłusznie wykonywali jedynie odgórne rozkazy czy w ogóle posiadali jeszcze choć odrobinę współczucia i empatii, jak na człowieka przystało.

Sięgając po książkę mamy możliwość wejścia do rzeczywistego świata autora, który od pokoleń mierzy się z trudnym tematem śmierci. Mimo iż nie odkrywa przed nami wszystkich tajemnic związanych z pracą przedsiębiorcy pogrzebowego, sam temat zgonów i przygotowań do pochówku, po zapoznaniu się z ową książką, stanie nam się nieco bliższy. Autor podejmuje tematy, przy których można wpaść w ogromną zadumę, poruszając kwestie wiary daje czytelnikowi powód do zastanowienia się nad życiem i w ostateczności śmiercią.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Charlie Donlea, muszę przyznać, że bardzo udane. Wydaję mi się, że temat uprowadzeń i ucieczek jest ostatnio dosyć popularny w kryminałach i thrillerach, ale to nie umniejsza w ocenie tej pozycji. Uprowadzona nie była jakoś szczególnie promowana, a uważam, że jest lepsza niż niejeden rozreklamowany światowy bestseller.  

Opowiadania Roupenian są dokładnie takie, jakie być powinny: krótkie, pomysłowe, pisane z sercem i często okraszone błyskotliwą puentą. Autorka nie zamyka się przy tym na inne gatunki, sięgając po elementy fantastyczne, a nawet baśniowe. Jest to też proza dużo bardziej wolna od ideologicznej zaciekłości, niż co niektórym mogłoby się wydawać. Nawet tytułowy Kociarz to nie żadna feministyczna agitka, a mocna opowieść o zagubionych młodych ludziach, którzy mając jak najlepsze intencje, potrafią tylko się ranić. Bohaterowie Roupenian nie tylko nie są kryształowo czyści, ale często ciężko stwierdzić, kto bardziej zasługuje na miano kata, a kto ofiary. Autorka zdaje się sugerować: wina? To nie takie proste, a za wyrządzanym złem i słabościami zawsze kryje się coś więcej.

Jest to rodzajowy domestic thriller opowiadający o losach Zoe Morley i jej męża Olliego. Przedstawione małżeństwo, które po długich staraniach i kilku poronieniach doczekało się dziecka, jest szczęśliwe i spełnione. Eve jest dzieckiem adoptowanym zaraz po narodzinach. Po kilku latach Morleyowie doczekują się również biologicznego syna. Sielankowe życie artystki, która wkrótce ma mieć własny wernisaż obrazów oraz prawnika celebrytów, przerywa zniknięcie adoptowanej córki i kilka innych nieoczekiwanych, wręcz tragicznych wydarzeń. Kto za tym stoi? Kto przed porwaniem wysyłał do Eve listy i podarunki?