Od większości opowiadań trudno się oderwać. Niby wydaje się, że Kafka pisze tak naprawdę o niczym, jednakże potoczystość języka i charakterystyczna atmosfera przykuwają uwagę czytelnika do samego końca, który ostateczne rozwiązanie intrygi przynosi jedynie w kilku przypadkach. W pozostałych opowiadaniach w powietrzu pozostaje atmosfera niedomówienia, dwuznaczność i niepewność, które przywodzą na myśl jakby nie do końca namalowany szkic. Tak też można interpretować krótkie dzieła Kafki – jako zarysy, szkice rzeczywistości, namalowane wyrazistą, niebanalną kreską, pełne tajemniczych szczegółów i postaci. Cechuje je wielki uniwersalizm, który sprawia, że chyba nigdy się nie zestarzeją i pozostaną zawsze aktualne.

Wartka akcja powieści sensacyjnych brzmi jak ich walor, jednak tutaj akcja jest aż za szybka, co sprawia, że zakrawa ona o powieść fantastyczną, ponieważ przedstawione zdarzenia dzieją się z taką częstotliwością i natężeniem, że tracą na swojej autentyczności. Czytając mamy wrażenie, że autor miał bardzo dużo pomysłów na ciekawą treść, jednak w trakcie ich opisywani, jakby stracił rozpęd pisarski. Każda z opisywanych sytuacji tworzy nowy, mały rozdział w książce i dzieje się w zupełnie innym zakątku świata. Wywołuje to w czytelniku odczucie braku spójności i wprowadza chaos.

Maczek próbuje na swój sposób zorganizować życie swoje i matki. Po stracie siostry musi wziąć na swoje barki odpowiedzialność za jedyną żyjącą osobę z rodziny. Zamiast chodzić do szkoły, zostaje zmuszony do niewolniczej wręcz pracy przez swojego stryja. Po wielu perypetiach postanawia spróbować uciec do Chin, co w konsekwencji mu się udaje. Będąc na obcej ziemi skupia się na odnalezieniu ukochanej siostry, jednak na próżno. Los uśmiecha się w końcu do Maczka i za pośrednictwem kościoła katolickiego udaje mu się wyjechać do Stanów Zjednoczonych i zacząć próbować żyć na nowo.

ewnego dnia Arthur zostaje zabrany przez swego przyszywanego ojca do rodzinnej posiadłości, zabytkowej Latarni Dwudziestu Czterech Wiatrów aby tam stać się jej oficjalnym posiadaczem. Jednak przed złożeniem podpisu na akcie własności, Arthur musi zgodzić się na dwa warunki niepodlegające negocjacjom. Nigdy nie wolno mu sprzedać Latarni oraz nigdy nie może otworzyć tajemniczych drzwi zamurowanych w piwnicy. Ten nieoczekiwany spadek szybko okazał się pułapką jaką zastawił na niego ojciec.

ewnego dnia samotny Watson dostaje w swoje ręce starą księgę pt. „Obwoźna magia i cuda Peabody`ego”. Okazuje się to być dziennik właściciela wędrownego cyrku z osiemnastego wieku. Po zapoznaniu się z jej treścią Simon odkrywa związek fabuły książki z własnym życiem. W każdym z pokoleń rodziny Watsona, zawsze dwudziestego czwartego lipca, ginie kobieta. Zdarzenia te są opisane w starej księdze. Jego siostra jest kolejną z opisywanych ofiar, a pech chce, że zapowiedziała ona swój powrót do osuwającego się z klifu domu. Simon musi teraz rozwikłać zagadkę i dowiedzieć się jaka klątwa ciąży na jego rodzinie.