Zasadniczym problemem analizy dokonanej przez McCartena stała się postawa Churchilla wobec prowadzenia działań wojennych. Powszechnie znany jest wizerunek pewnego siebie męża stanu, od początku zdecydowanego podjąć walkę z najeźdźcą. W Czasie mroku autor zaprezentował tezę odmienną. Skłoniła go do tego lektura protokołów posiedzeń Gabinetu Wojennego (nie zawsze skrupulatnych, a niekiedy rozmowy rozpoczynały się przed przyjściem protokolanta – wówczas McCarten dokonał próby rekonstrukcji wymiany zdań) oraz własne przypuszczenia oparte na pamiętnikach i dziennikach (posiłkował się również biografiami aktorów tamtego dramatu). W kryzysowym momencie świeżo upieczony premier miał ustąpić zwolennikom pertraktacji i wyrazić gotowość do rozmów z Hitlerem za pośrednictwem Mussoliniego.

Rafał Świerzy prawie cztery lata spędził w centrali jednego z zagranicznych dyskontów. Do jego obowiązków należało m.in. rozpatrywanie reklamacji. Możemy się domyślić, że wiele z nich zgłaszali trudni, roszczeniowi klienci, ale niektórzy z nich żyli we własnym świecie, w rzeczywistości alternatywnej. Czasem zdarzały się zwykłe żale i pretensje, bo czegoś nie można w sklepie dostać. Autor wyróżnił kilka typów osobowości, z którymi miał do czynienia. Wielu obsłużył, więc i sporo historii utkwiło mu w pamięci, aż postanowił przelać je na papier. Poza wspomnieniami z pracy podzielił się wrażeniami z drugiej strony barykady, gdy z ciekawości wcielił się w rolę reklamującego (z fikcyjnymi problemami). Zdobyte doświadczenie zaowocowało przemyśleniami, co do przemian konsumentów w Polsce (np. rosnąca świadomość prawa, choć wybiórcza oraz roszczeniowość), a także poradami dla czytelników z zakresu zachowania się podczas reklamowania towaru.

Teraz te kultowe pacynki powróciły w zupełnie innej wersji. Ich przygody zostały zebrane w jedną opowieść i wydane w formie książki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Wilga. Opowieści o Jacku i Agatce znalazły swoje miejsce w "Serii z niezapominajką", w której przypominane są książki wybitnych polskich autorów. Celem całego cyklu jest przybliżenie najmłodszym czytelnikom bohaterów, którzy towarzyszyli w dzieciństwie ich rodzicom czy dziadkom. Książki wydane w tej serii mają przywołać najpiękniejsze wspomnienia i przedstawić dzieciom kultowych bohaterów. Do tej pory w jej ramach wydano takie książki jak Król Maciuś Pierwszy, Akademia Pana Kleksa czy Wiersze Jana Brzechwy.

Niestety muszę wrzucić małe kamyczki do ogródka autorki Biblii zdrowej cery. Ostatni rozdział poświęcony jest zabiegom polecanym przez doktor Lenartowicz. Znajdują się tu podstawowe informacje o peelingach, laserach, wypełniaczach itp. Tutaj muszę wspomnieć o pewnym istotnym fakcie, który ma wpływ na odbiór książki. Autorka jest właścicielką kliniki medycyny estetycznej i niestety w niektórych partiach tekstu można to odczuć (np. gdy poleca kwas hialuronowy lub botoks już na pierwsze zmarszczki lub podkreśla, że „do swoich klientów podchodzi indywidualnie”). Muszę przyznać, że mocno
zdystansowało mnie to do „dobrych rad” doktor Lenartowicz. W książce umieszczono szereg historii i opinii pacjentów, którym pomogła autorka. Abstrahuję tutaj zupełnie od tego czy są one prawdziwe, czy też nie. Po prostu nie wiem jaki jest cel ich publikacji. Czy te peany na cześć autorki nie mają przypadkiem zachęcać czytelników do skorzystania z usług doktor Izabeli? Czy może mają uwiarygadniać wiedzę zawartą w rozdziałach?

Dziki wywołuje ambiwalentne uczucia. Z jednej strony jest to świetnie napisana historia i mimo jej objętości czyta się ją jednym tchem, z drugiej denerwuje wplątaną patetycznością. Niby niebanalna przez swoją strukturę, język i mnogość dziwnych wydarzeń oraz postaci, z czasem popada w hollywodzką trywialność. Tak, jakby autor chciał naprawić krzywdy wyrządzone bohaterowi i dać mu szansę na nowe życie. Już poza powieścią.