Poświata to labirynt językowy, który na początku lektury może przestraszyć i zmęczyć. Podobnie, jak brak chronologii wydarzeń – pisarz przeskakuje z wątku do wątku i trzeba za nim trochę gonić, po drodze dostając zadyszki. Ale ta gonitwa trwa dosłownie chwilę, następuje oswojenie ze stylem, a następnie całkowite zanurzenie się w surrealiźmie powieści. Chabon bawi się różnymi gatunkami literackimi, żongluje popkulturą, komiksową Ameryką, wszystko okrasza czarnym humorem, mnogością metafor i życiowego absurdu. Czego można chcieć więcej?

  W skład kompleksu Auschwitz, w miarę jego rozbudowy, weszły Auschwitz I, głównie obóz pracy przymusowej oraz Birkenau, początkowo obóz koncentracyjny, potem także miejsce masowej eksterminacji, w którym umieszczono komory gazowe i krematoria. Wszystko to powstawało na oczach naszego bohatera, gdyż gdzieś trzeba było pomieścić wszystkie „numery” przywiezione na pewną śmierć. Numery – to właśnie nimi byli znakowani ludzie przywożeni w kolejnych transportach, ponieważ ich tożsamość się tam zupełnie nie liczyła.

Drugą twarz niniejszej pozycji stanowi opowieść o relacji pomiędzy Anną Larke i Ewą Braun, która z każdym kolejnym dniem, miesiącem i rokiem, ewoluuje i przybiera coraz bardzo przyjacielski charakter. To właśnie ta, pochodząca z małej polskiej wsi nad Narwią, kobieta stała się powierniczką, pocieszycielką i wsparciem dla Ewy. Dzięki temu też mamy niebywałą okazję na poznanie prawdziwej Ewy Braun, czyli kobiety z krwi i kości, wcale nie tak bardzo innej od nas samych. W mej ocenie to właśnie ten walor jest najciekawszy i pozostający najdłużej w naszej pamięci.

Paliwem każdego kryminału jest jego intryga śledcza. I w przypadku tej książki zdaje swój egzamin celująco! To śledztwo Juliusa Knote, mające w sobie to "coś" z ducha dawnych i klasycznych kryminałów, w których inteligencja, dedukcja i intuicja były najważniejsze. Jednocześnie trzeba tu zaznaczyć, iż charakter książki nie przyjmuje znanej nam z literatury formy dochodzenia do prawdy krok po kroku, tak przez bohaterów, jak i czytelników, gdyż tym razem zostaje nam ona niejako "podarowana" odgórnie. Niemniej, w żadnej mierze nie przyczynia się to do umniejszenia atrakcyjności lektury, która w pewnym momencie oddaje jedynie pola sensacyjno-szpiegowskiej naturze narracji, co także ma swój wielki urok.

Choć w każdym opowiadaniu głównym bohaterem jest kot, to postacie nie są jednorodne. Różnią je nie tylko czasy i lokalizacje w których żyją, ale także problemy, z którymi muszą się zmierzyć. Otwierające tom opowiadanie Czarno-biały marynarz przenosi czytelnika w czasy II wojny światowej. Simon, kot okrętowy, musi stawić czoła otaczającej go rzeczywistości, nie zapominając o tym przy swoich obowiązkach. Podobnie Kiddo, tytułowy Latający kot, mimo że postawiony w niezwykle trudnej sytuacji przezwycięża swoje lęki, a przy okazji odkrywa niezwykły talent. Zarówno Masza jak i Rudzielec pokazują, że nawet będąc zwykłym, niewyróżniającym się niczym dachowcem, to dzięki odwadze i poświęceniu można dokonać wielkich czynów. Prowadzenie narracji oczami czworonożnych bohaterów sprawia, że łatwo postawić się na ich miejscu i wyciągnąć z opowieści morał. Kto by pomyślał, że autentyczne historie kotów mogą być dla młodego czytelnika źródłem inspiracji i wzorem do naśladowania.