Choć w każdym opowiadaniu głównym bohaterem jest kot, to postacie nie są jednorodne. Różnią je nie tylko czasy i lokalizacje w których żyją, ale także problemy, z którymi muszą się zmierzyć. Otwierające tom opowiadanie Czarno-biały marynarz przenosi czytelnika w czasy II wojny światowej. Simon, kot okrętowy, musi stawić czoła otaczającej go rzeczywistości, nie zapominając o tym przy swoich obowiązkach. Podobnie Kiddo, tytułowy Latający kot, mimo że postawiony w niezwykle trudnej sytuacji przezwycięża swoje lęki, a przy okazji odkrywa niezwykły talent. Zarówno Masza jak i Rudzielec pokazują, że nawet będąc zwykłym, niewyróżniającym się niczym dachowcem, to dzięki odwadze i poświęceniu można dokonać wielkich czynów. Prowadzenie narracji oczami czworonożnych bohaterów sprawia, że łatwo postawić się na ich miejscu i wyciągnąć z opowieści morał. Kto by pomyślał, że autentyczne historie kotów mogą być dla młodego czytelnika źródłem inspiracji i wzorem do naśladowania.  

Interesującej fabuły dopełnia tu również przepiękna i bardzo malownicza szata ilustracyjna książki, której to autorką jest Ewelina Jaślan-Klisik. Jej rysunki bawią nasze oczy delikatną, płynną i bardzo lekką kreską, dopełnioną równie pięknymi kolorami. To obrazkowe bajki w starym, dobrym stylu, która zachwyci, porwie i zaciekawi każde dziecko.

I tu przechodzimy do kilku fascynujących ciekawostek dotyczących tej książki. Otóż Joan Lindsay napisała zakończenie tej powieści, ale za namową wydawcy nie zostało ono dodane do pierwszego wydania. Dopiero po śmierci pisarki, w osobnej książce, rozdział osiemnasty ujrzał światło dzienne. Najnowsze wydanie, które miałam przyjemność czytać, nie zawiera opisu rozwiązania zagadki.

Longerich rozpoczyna swój długi wywód od prologu o bardzo znaczącym tytule: „Człowiek, który był nikim”. Podsumowuje w ten sposób, skąd przybył mikrej postury osobnik, którego pierwsze trzydzieści lat życia nie pozwalało nawet przeczuć, jak potoczy się jego dalsza kariera. Autor opisuje, jak Hitler tworzył swoje publiczne ego, na którego punkcie był bardzo czuły, jak wykorzystał on swoją narcystyczną fiksację do stworzenia obrazu charyzmatycznego wodza ludu i jak stworzył wielką inscenizację, podczas której zaskarbił sobie zaufanie mas.

Przepisy są fajne, ale po prostu łatwe do zrobienia, smaczne i nieskomplikowane. Jednak, no właśnie ale, są to po prostu typowe dania kuchni włoskiej, które znajdziemy w każdej kucharskiej książce pod tytułem Włoska kuchnia, z których zostało wyjęte mięso. Myślę, że każda osoba z minimalną weną do pichcenia umiałaby to zrobić, bez kolejnej książki na ten temat. Pizza margheritta, czy makaron z sosem serowym, to proste dania, kóre nie wymagają nadania im szumnej nazwy.