W swojej ostatniej książce zbiera swoje przepisy i porady z okresu propagowania idei „no waste”, o czym więcej można przeczytać na portalach społecznościowych używając #mynowaste. Jest to polska odpowiedz na szerzący się na świecie trend „no waste cooking” zapoczątkowany przez freeganów. Dowiemy się z niej jak gotować do ostatniego okruszka, nic nie marnując. Można dosłownie powiedzieć, że jest to gotowanie z resztek.

Tym, co oddaje treść i klimat zawartych w książce baśni są niezaprzeczalnie ilustracje wykonane przez Bogdana Zieleńca, który zasłynął dzięki swoim grafikom do Ani z Zielonego Wzgórza. Ten wybitny ilustrator oddał w stu procentach ludowy charakter prezentowanych baśni. Obrazki są utrzymane w jednakowej stylistyce, a główną rolę odgrywa w nich kolor. Zdecydowanie zachęcają do dalszej lektury i bardzo dobrze spełniają swoją rolę, uzupełniając treść baśni. Dzięki nim nie musimy sobie wyobrażać skrzatów czy innych dziwno-magicznych stworzeń – Zieleniec zadbał o to, by zaprezentować bohaterów z największą starannością.

Chmielarz jest mistrzem mocnych, dosadnych, zapadających w pamięć zakończeń. W każdej książce robi dokładnie to samo – wbija szpilę w najmniej oczekiwanym miejscu. Stawia czytelnika w miejscu mordercy. Chce, żebyśmy zrozumieli tok myślenia osoby, która była w stanie zabić. Jeszcze długo po lekturze ostatnich stron nie będziecie mogli dojść do siebie. Końcowe zdanie będzie brzęczeć wam w głowie jak natrętna mucha, a rozwiązanie zagadki pozostawi w zaskoczeniu i niedowierzaniu przez długi, długi czas...

Najnowsza powieść Leslie Pietrzyk stanowi niezwykle zaskakujące połączenie psychologicznego thrillera, obyczajowego dramatu i krwistej sensacji w jedną, spójną całość. Całość niebanalną pod kątem emocji, kreacji bohaterów, ale też literackiej konstrukcji, która stanowi nie mniejszą niespodziankę, aniżeli rozwój i finał samej fabuły. I choć natura tej historii jest bardzo odważna, specyficzna i być może nie do końca akceptowalna dla każdego, to pewne jest to, iż nie jest możliwe przejść obojętnym wobec lektury tej pozycji.

Niewątpliwym atutem jest język, jakim jest napisana książka – daleki od historycznego zadęcia, momentami zahaczający o powieści spod znaku płaszcza i szpady. To właśnie dzięki wartkiej narracji udało mi się przebrnąć przez opisy kolejnych powstań chłopskich oraz konfliktów międzynarodowych. Lindqvist nie zasypuje czytelnika datami i nazwiskami (i chwała mu za to), stara się raczej „opowiedzieć historię” o ludziach, którym przyszło żyć w niespokojnych czasach.