Co zrobić, kiedy podejrzewa się najbliższą osobę o zabójstwo, a nawet kilka zabójstw? Jedyne, co zostaje człowiekowi w takiej sytuacji,  to konieczność ochrony tej osoby. W ten sposób postępowała Asta po znalezieniu worka pełnego zakrwawionych ubrań... O czym może pomyśleć osoba znajdująca zwłoki? Ok, zdarza się. Mogło się to przydarzyć każdemu. Drugi raz jest już dziwny, chociaż jakieś wcześniejsze doświadczenia mogą się przydać. Ale kiedy młoda kobieta znajduje kolejne dwa ciała, w tym jedno dość dobrze jej znane jeszcze za życia, sprawa robi się co najmniej podejrzana.  

Pisarz i dziennikarz Tom Feiling przemierza Kolumbię wzdłuż i wszerz, przez slumsy Bogoty, amazońskie miasteczka, gęstą dżunglę, aż do nieprzyjaznego turystom miasteczka Mompos, w którym kręcono ekranizaję powieści Marqueza Miłość w czasach zarazy. Poznajemy rozdwojoną osobowość Kolumbii – brutalnej, żądnej zemsty i nadzwyczaj szybko rozwijającej się gospodarczo. Kraj sprzeczności i nierówności społecznych – obok siebie żyją bogacze i ludzie na skraju ubóstwa, którzy nigdy nie mają pewności, czy danego dnia zjedzą posiłek. Kolumbijska elita białych, którzy nie chodzą ulicami ze strachu, że znienacka zostanie im wepchnięty w żebra karabin, a konto bankowo zostanie opustoszone w przeciągu kilku minut.

Sam krótki opis na okładce zdradza wiele szczegółów – zmasakrowane zwłoki 24-letniej studentki, brak śladów, motywu ani świadków zapowiada dobrze zainwestowane pieniądze. Nic bardziej mylnego... Zwracając uwagę na grubość książki po cichu liczyłam na długą i wciągającą lekturę, rzeczywistość okazała się niestety inna. Utwór, liczący ponad pięćset stron, zamiast pochłonąć czytelnika zdecydowanie go męczy. Długo przeciągany start śledztwa prowokuje do odłożenia książki w najgłębszą szufladę w domu, nie budząc ochoty na kolejne podejście do czytania.

Problem natomiast polega na tym, że wątki poboczne, które pozwalają zbudować każdą z pierwszoplanowych postaci, są lepiej napisane niż główny motyw fabularny. Są też zdecydowanie ciekawsze. Abstrahując od kilku dość mocno nieracjonalnych decyzji, jakie podejmują bohaterowie (co wydaje się być szczególnie sztuczne w momentach, gdy Allende wspomina jak bardzo statecznym, racjonalnym i poukładanym starszym panem jest Richard), najbardziej kuleje w tej książce wątek miłosny. Miało być uroczo i wzruszająco, a wyszło bardzo na siłę i kompletnie niewiarygodnie. A szkoda, bo gdyby ta mikro-opowieść się udała, W samym środku zimy na pewno zyskałaby nie tylko na wartości, ale i na prawdziwości.

Dla mnie, jako osoby zakochanej w Poznaniu, dodatkowym atutem jest pięknie opisane miasto, które autorka doskonale zna, bo tam się urodziła i wychowała. Słowa kreślą krajobrazy tak umiejętnie, że czytając niemal czuję nadwarciański wiatr na plecach lub dreszczyk emocji towarzyszący spacerom po nocnej Wildzie czy Jeżycach.