Z pewnością elementem, który zwraca na uwagę i zasługuje na pochwałę jest merytoryczne przygotowanie autora. Każde opowiadanie opatrzone jest przypisem lub nawet kilkoma, a bibliografia na końcu książki bardziej kojarzy się z pracą naukową niż pozycją będącą zbiorem ciekawostek. Również w samych tekstach natrafimy na liczne cytowania z wiekowych pozycji, manuskryptów czy ówczesnych gazet. Wpływa to oczywiście na poczucie autentyczności omawianych przez autora wydarzeń, a także dodaje solidną warstwę naukowo-historyczną podnoszącą prestiż samej książki.  

  Książka ukazuje wiele ciemnych stron rozwodów, wiele sytuacji, o których się milczy. Wielokrotnie przecierałam oczy ze zdumienia lub wstrzymywałam oddech doczytując kolejne historie. 

To bardzo fajnie napisana pozycja. Zawiera mnóstwo ciekawostek i informacji o Madagaskarze i lemurach. Zdjęcia i ilustracje Szymona urozmaicają przeżywanie kolejnych przygód, a wszystkie opisy są pełne emocji. Autor z dużą wnikliwością opisuje epizody z podróży oraz to, co udało mu się zobaczyć. Odtwarza oczami dziecka spotkania z różnymi ciekawymi osobami, poznanymi w trakcie wyprawy. Często nawiązuje do „klątwy pasiastego lemura”, która wydawałoby się, prześladuje go od samego początku. Nie wierzy jednak w zabobony i wszelkie utrudnienia tłumaczy sytuacjami losowymi.

Ta powieść jest niezwykła także dlatego, że Jaszczuk posługuje się wspaniałym językiem i pochłanianie kolejnych stron jest prawdziwą przyjemnością. Tę książkę się właśnie pochłania. Mimo że nie jest łatwa, nie jest lekka, opowiedziane w niej perypetie bohatera mogą nas przerazić i zniesmaczyć, ale jednocześnie są tak intrygujące, że zanurzamy się w tej lekturze. Niezwykle mocno odbieram tę książkę. Z jednej strony to ten wspaniały styl, a z drugiej nietuzinkowość. To książka bardzo odważna i taka, której nie da się przyrównać do innych. Wysmakowana i porażająca. Każdy, kto ceni pełne napięcia i brutalne thrillery poczuje się nasycony po jej lekturze. Otrzymujemy tu wszystko, co lubimy: grozę, mrok, nieszablonowe postaci i intrygującą fabułę. A to wszystko na niespełna trzystu stronach. Jest szybko i mocno.

  Głównych bohaterów mamy wielu. Od Stanisława Poniatowskiego – przyszłego króla Rzeczpospolitej, pieszczotliwie nazywanego przez autora Stasiem. Człowieka obytego na salonach europejskich, zwolennika reform. Maksymiliana Wojnę drobnego szlachcica o walecznym sercu, po Carycę Katarzynę, przebiegłą niemiecką cudzołożnicę, dawną kochankę przyszłego króla Polski, którego notabene sama na ten tron, przy pomocy tysięcy swoich żołnierzy, wsadzi.