Frey nie oszczędza czytelnikowi swojej wiedzy, przelewa na kartki ogrom szczerości dotyczącej przeżyć i stanów emocjonalnych uzależnionego bohatera. Większość z opisanych sytuacji wydaje się być niewyobrażalna, natomiast takie zdarzenia niestety mają miejsce. Gwarantuję, że autor przekazaną treścią obudzi w was wiele emocji, niekoniecznie dobrych.

Na plus ode mnie zasługuje na pewno research autorki w kwestii umiejętności paranormalnych oraz na temat szkoleń, wojska i służb. Może nie zaskoczyła mnie czymś konkretnym, gdyż wiedzę na temat takich zdolności mam całkiem sporą, ale nie potraktowała tego wątku niedbale. Kiedy opisywała dany dar bohatera, nie kończyła na krótkim „Polega na tym..., Wiąże się z tym...” i na tym koniec. Nie, autorka zarówno wytłumaczyła każdą zdolność, jak i wrażenia bohaterów posługujących się nią, a także konsekwencje z nią związane. Nie zrobiła też ze swoich postaci super herosów i geniuszy, którzy za pierwszym razem już doskonale czytają w myślach czy unoszą przedmioty siłą woli. Dała bohaterom ograniczenia psychiczne i fizyczne.

Tym bardziej warto sprawdzić, co zawiera się w historii Stanisławy Leszczyńskiej – polskiej położnej, która mawiała: „Nie, nigdy! Nie będę zabijała dzieci!”. Bohaterska, warta przytoczenia, i poświęcenia uwagi, postawa Leszczyńskiej, nabrała rozpędu po wydaniu po wielu latach od wyzwolenia obozu „Raportu położnej z Oświęcimia”. Kobieta trzymała się twardych faktów, unikając osądzania i jednoznacznego wskazywania winnych. Przez jej postawę przebijała mądrość, matczyna miłość (nie bez powodu położnice nazywały ją „mateczką”, „mutti”, „mamą”) nie tylko dla uwięzionej przy swym boku córki Sylwii, ale i dla wielu innych kobiet, dla których dzień narodzin jest trudnym, a jednocześnie najpiękniejszym doświadczeniem.

Na pewno najsilniejszą stroną Przeciw światu… jest jego część krytycznoliteracka. Houellebecq próbuje zrozumieć, co takiego jest w twórczości Samotnika z Providence, że wywarła ona tak ogromny wpływ na popkulturę. Analizując różne elementy – od sposobu, w jaki Lovecraft rozpoczynał opowiadania, poprzez porzucenie psychologizmu na rzecz twardego obiektywizmu i materializmu, aż po zamiłowanie Amerykanina do architektury – Francuz opowiada o narodzinach przerażających opowiadań, które po dziś dzień wywołują gęsią skórkę.  

Głębia poraża surowością. Zimno, mrok, poczucie osamotnienia, to wszystko oplata głównego bohatera. Sam Berger tonie w morzu pomówień, oskarżeń i dawnych win. Z przeszłości wynurza się to, co od dawna wydawało się zakopane. Udręczony będzie musiał dokonać najtrudniejszych wyborów w swoim życiu. Ta męka Bergera, w połączeniu z surowym klimatem szwedzkiej wyspy, daje niezwykle mroczny efekt. To książka, która zło przedstawia w inny, unikatowy sposób. U Dahla nie ma prostych odpowiedzi. Wszystko jest zagmatwane, trudne, i zmusza nas do intensywnego myślenia w trakcie lektury. To nie jest łatwa książka. Ilość zła, przemocy i strachu przekracza tu punkt krytyczny. By wejść w świat, który prezentuje autor, trzeba mieć sporo odwagi.