Moim zdaniem powieść Acimana lepiej sprawdziłaby się jako zbiór opowiadań z pięcioma różnymi bohaterami. Dlaczego? Pisarz niezamierzenie uczynił z Paula antybohatera całej historii. Jeśli tylko trochę krytyczniej przyjrzeć się poczynaniom powieściowego protagonisty, to zaczyna się on jawić jako narcyz i egoista, który kompletnie nie liczy się z uczuciami innych. Przy czwartym zauroczeniu, gdy znamy już jego sposób myślenia i działania, przestajemy mu kibicować i współczuć. Nic przy tym nie wskazuje, by taki był plan Acimana. 

By tradycji stało się zadość, możemy wyciągnąć stare, pokryte kurzem, elementarze, przygotować starannie wycięte karteczki z odręcznie napisanymi literami, głoskami i rysunkami. A możemy również sięgnąć po profesjonalnie przygotowane zestawy, jak chociażby ten przygotowany przez Egmont.

I choć obyczajowa strona powieści, w kontekście losów poszczególnych postaci, wyszła całkiem nieźle, to odmalowanie Świercznicy niejako na wzór uroczych brytyjskich miasteczek, które znamy chociażby z książek Ruth Rendell, wyszło mało wiarygodnie. Nie chce się wierzyć, że w XXI wieku w małej górskiej miejscowości, do której przyjeżdżają dwie młode dziewczyny i zaczynają rozpytywać (pod pozorem zbierania materiałów do pracy na studia) o śmierć trzeciej, wszyscy nagle się otwierają i z nimi rozmawiają. Kobiety wchodzą do ich domów, zaczynają zadawać coraz bardziej konkretne pytania dotyczące Wioletty, ale jakoś nikogo to nie dziwi, mieszkańcy z mniejszą bądź większą ochotą im odpowiadają nawet w chwilach, gdy ich podejście jest ewidentnie bardziej policyjne niż studenckie.

Jak wygląda życie kobiety po 40-tce? Matki i żony tkwiącej w obojętności, obowiązkach domowych i ciągłym wybaczaniu krzywd i zdrad? Czy dojrzała kobieta ma prawo do miłości ? Co może się wydarzyć, gdy tego zabraknie? I z drugiej strony – jak to jest żyć na obrzeżach akceptacji? Wciąż znosić hejt i szykanowanie? Jak to jest być nieakceptowanym przez rówieśników? Do czego może prowadzić godzenie się na to? Do czego może doprowadzić wyśmiewanie się z miłości? Gdzie znajduje się granica ludzkiego wybuchu? A co z kłamstwami? Z życiem na walizkach podyktowanym notorycznymi przestępstwami?

Książkę czyta się lekko i przyjemnie, porywa od pierwszych stron i powoduje niekontrolowane wybuchy śmiechu. Śmiałam się momentami jak opętana! Przeczytałam ją na raz, pozwoliła mi zapomnieć o wszystkim i było to bardzo dobre. Relaks idealny! Mamy tu nawet lekki wątek mafijny i erotyczny, ale nie jest on na pierwszym miejscu. Mamy także tutaj kobietę, która jest zdolna do wszystkiego. Choć książka napisana jest lekko, to nie brakuje w niej doskonałych tekstów