„Gdzie ci mężczyźni” to naprawdę dziwna pozycja. Przez pierwsze 100 stron miałem wrażenie obcowania raczej z seksistowską agitką, niż książką popularnonaukową. Później autorzy zaczęli łagodzić ton, by wreszcie przyznać, że mężczyźni też nie mają lekko a obecne czasy po prostu na wielu polach im nie sprzyjają. Nie zmienia to faktu, że formułowane przez nich zarzuty są bardzo często nieuczciwe i oparte o absurdalne uproszczenia

Apogeum paryskiego powstania. Wokół powstańczych grup zbierają się tłumy gapiów. Kiedy tylko nadjeżdża jakiś zabłąkany samochód ludzie czmychają za drzwi kamienic, by zza zatrzaśniętych pospiesznie okiennic oczekiwać na rozwój wypadków. Niektórzy zamieniają swe parapety w loże, część wzięta za snajperów kończy w głupi sposób swój żywot. Prostytutki z Placu Pigalle prowadzą swych germańskich klientów w zasadzki. Powstańcy w przypływie głodu chowają karabiny i udają się na domowy obiad. Ich przeciwnikom też raczej nie spieszno do starcia, dlatego ograniczają się do sporadycznego ostrzału z zajętych wzgórz. Co najważniejsze, powstańcy to przeważnie komuniści, zaś opieszałą wyzwoleńczą armią są siły alianckie. Zbliżający się do Paryża generał de Gaulle zdaje sobie sprawę, że następne miesiące i lata to decydująca w jego życiu rozgrywka o władzę nad francuskim ludem.

Obraz władz Kościoła, jaki wyłonił się z „Dziennika watykańskiego” nie okazał się ani tragiczny, ani świetny. Przede wszystkim konieczne stało się posiadanie przez kolejnych papieży zdolności do nawiązania kontaktu z rzeszami wiernych poprzez nowoczesne technologie oraz podczas bezpośrednich spotkań i audiencji. W ten model nie wpisał się Benedykt XVI. Z opisu Thavisa wyłonił się naukowiec bardziej odpowiadający zaciszom biblioteki lub sal uniwersyteckich niż kilkusettysięcznym zgromadzeniom

W dziele Ellisa Amburna jest sporo ciekawych i zabawnych anegdot, interesujących faktów i trafnych komentarzy. Generalnie jednak lektura biografii nie napawa optymizmem. Smutne jest przede wszystkim to, że tak wiele osób, które znały Janis Joplin chociażby w czasach szkolnych, teraz wyraża się o niej bardzo pozytywnie, twierdząc, że „nawet ją lubili”, podczas gdy w tamtych czasach ta dziewczyna cierpiała chyba najbardziej, znosząc permanentne odrzucenie i pogardę ze strony rówieśników.

Sprawa zamordowanej osobowości telewizyjnej szybko wprowadza komisarza na utarte tory. Komplikacje i nieprzewidziane zdarzenia od początku wzbudzają niepokój w Wistingu. Komisarz czuje, że ma do czynienia z jakąś chłodną kalkulacją i bezwzględnością, lecz jednocześnie też z pewną desperacją. Nieoczekiwana wiadomość iż w kręgu podejrzeń znajduje się Tommy, chłopak Line, z którym dopiero co zerwała, utrwala Wistinga w przekonaniu, że muszą dobrze wykorzystać każdą minutę śledztwa.