Swoją drogą jestem zaskoczony, że „Krótkie panowanie…” nie jest polecane przez przedstawicieli jednej z głównych polskich partii politycznych jako lektura obowiązkowa dla każdego Polaka. Otóż jedna z głoszonych w powieści tez brzmi mniej więcej tak, że im w jakimś kraju dzieje się lepiej, tym bardziej mieszkającym tam ludziom wydaje się, iż sprawy idą w fatalnym kierunku. Brzmi znajomo, prawda?  Cóż, gdyby jednak postanowiono skorzystać z tego pomysłu, proszę pamiętać, że to ja pierwszy na niego wpadłem (fakturę prześlę pocztą)!  

Nie do końca szczęśliwe małżeństwo Mii i Fredrika, od 3 lat przeżywa renesans, w zapomnienie poszły wszystkie złe lata. Jednak gdy mężczyzna podczas rodzinnych wakacji doznaje ataku nerwowego, okazuje się, że powodem zmian jego osobowości jest guz mózgu. Trzy lata, które Mia uważała za najlepsze z ich wspólnego życia, lata które miały napełnić ją energią, okazują się produktem ubocznym guza mózgu.

Olga Gromyko spisała zabawne sytuacje z jej sześcioma szczurynkami w rolach głównych, a Marina Misiura je zilustrowała. W ten sposób powstała śliczna i zabawna książeczka, która przybliża charakter tych gryzoni i przełamuje barierę strachu i lęku przed dotknięciem długiego ogona, który wcale nie jest śliski, a aksamitny i cieplutki.

Pod wspólnym tytułem tego zbioru na okładce w sposób wymowny zamieszczono zdjęcie stada owiec. To dosyć mocne zagranie, zwłaszcza że gdy weźmiemy pod uwagę treść samych opowiadań da się znacznie łagodniejsze podejście do tematu. Są to lekkie i przyjemne historie opowiadane m.in. z perspektywy kota czy też nienarodzonego dziecka. Czasem zabawne, a czasem smutne perypetie bohaterów umilają czas, ale czy rzeczywiście są wystarczającym impulsem do popadania w zadumę nad losem ogółu społeczeństwa?

W środku znajdziemy zbiór piętnastu, krótkich, wierszowanych historyjek, których bohaterami są personifikowane zwierzęta. W każdej z nich można odnaleźć ponadczasowe, uniwersalne zasady rządzące naszym życiem. Warto zwrócić uwagę, że od kiedy te bajki zostały napisane przez Ezopa (a jego życie datuje się na VI wiek p.n.e.) żadne z przedstawionych odniesień do ludzkich zachowań nie uległo zmianie