Zacznę od tego, że jako zapalony fan Pratchett'a, przez całą lekturę książki miałem niezbywalne wrażenie, iż autor wykazuje się naprawdę minimalną znajomością jego tekstów. Jest to dosyć istotny fakt, ponieważ tak na dobrą sprawę mamy do czynienia nie z biografią, a formą analizy literatury i to o ograniczonym zakresie.

Od lektury wprost nie sposób się oderwać. Z każdej z przewracanych stron bije niepowtarzalny klimat tego, co autor miał okazję przeżyć i czym chce się podzielić z czytelnikiem. Specyficzne podejście do życia ludzi których spotykał, niepowtarzalność mechanizmów systemu państwowego dostosowanego do miast pośrodku niczego, oddalonych od siebie setkami kilometrów, aż wreszcie ten specyficzny humor - jeśli ktoś chce się przekonać czym jest słowiańskość (ta prawdziwa, rwąca za serca), powinien zdecydowanie przeczytać Co wy, ..., wiecie o Rosji?!

Wszystko pisane tonem lekkim i żartobliwym, byleby tylko rozweselić małą, niewinną dziewczynkę i nawet przez moment nie pozwolić jej się bać o życie taty. Owszem, w narrację francuskiego żołnierza wkradają się niekiedy słowa nieprzeznaczone dla uszu dziecka, takie jak „pociski”, „zabić” czy „płonący dom”. Bez nich trudno opowiedzieć wojnę, o ile w ogóle taka opowieść jest możliwa.

„Siekiera” nie jest przy tym typową powieścią antykomunistyczną. Krytyka systemu owszem, występuje, ale nie w takich ilościach, jak co niektórzy mogliby się spodziewać. W przypadku ojca głównego bohatera komunizm to po prostu kolejna szansa udowodnienia samemu sobie, iż nie zmarnowało się własnego życia. W takim ujęciu czerwony system traci więc swoją wyjątkową postać, stając się raczej kolejną z wielu obietnic na lepsze jutro, które ostatecznie i tak prowadzą do rozczarowania.

Autor tworzy w swej książce swój własny obraz dawnych czasów, w których wszyscy byli wolni i mogli gospodarzyć, jak chcieli i hodować we własnym ogródku, co chcieli, bez nadgorliwej interwencji państwa. Trudno ocenić, jaki był pierwotny zamysł autora.