Lidia Yuknavitch sama siebie pozycjonuje jako „misfit” (co w książce jest koszmarnie przetłumaczone jako „niedopas”), czyli osobę, która nie potrafi się dopasować, nie pasuje do społeczeństwa i utartych norm, albo nie umie odnaleźć się w nowej sytuacji. Swoje niedopasowanie autorka wywodzi z bardzo trudnego dzieciństwa i późniejszych problemów z używkami etc. I to jest zasadniczy problem tej książki – wg. Yuknavitch „misfitem” jest jedynie osoba, która przeżyła jakąś traumę. Najczęściej w dzieciństwie, ale nie zawsze. W książce ani razu nie pojawia się stwierdzenie, że ktoś, kto wychowywał się w szczęśliwej rodzinie, kto miał kochających rodziców i nie musiał zmagać się z żadnymi demonami, również może czuć się niedopasowanym. To niezmiernie spłyca temat, jednak pisarka zdaje się nie zauważać i nie rozważać żadnych teorii, poza własną. Skupia się jedynie na tym jednym aspekcie niedopasowania i całą narrację podporządkowuje wyłącznie jemu.

Inteligentnie i ironicznie, niczym kronikarz, prowadzi czytelnika przez tą, nie da się od tego uciec, sagę rodzinną. I co bardzo charakterystyczne dla całej literatury nordyckiej, niezależnie od nagromadzonych mroków, przez wszystko przebija się humor. Pokaźna galeria postaci niesie z sobą bogactwo i różnorodność charakterów i historii. Mimo iż Thulecamp to zaledwie wycinek całego kraju i do tego jeden z najbiedniejszych, obie powieści śmiało można traktować jako kronikę powojennych czasów, czasów na długo przed turystycznym boomem.

Autorka początkowo skupia się na budowaniu relacji z samym sobą, w bardzo prosty sposób uświadamiając nam, na czym warto się skupić i do czego w rzeczywistości dążyć. Generalnie nie napisała niczego, czego nie stosuje człowiek, żyjący w zgodzie z własną naturą, można uznać to jednak za małe przypomnienie ważnych, zdrowych dla duszy i ciała nawyków.

W czym tkwi wyjątkowość psa? Jaką drogę psy musiały przejść, aby dotrzeć do swojego miejsca w naszych domach? Autor na wielu przykładach pokazuje, że miłość psów do ludzi to wcale nie wymysł ostatnich lat ale coś, co zapoczątkowane zostało wiele tysięcy lat temu. Kilka z przytoczonych eksperymentów jest szalenie ciekawych, jak na przykład ten powiązany z dziećmi chorymi na zespół Williamsa czy ten, który pomaga w schroniskach przy adopcji. Mnie jako właścicielkę amstaffa szczególnie zainteresował, walczy bowiem ze stygmatyzacją psów.

  Trudny przypadek. Prawdziwe historie polskich lekarzy, autorstwa Marianny Fijewskiej, w sposób doskonały obrazuje wysiłek i zaangażowanie służby zdrowia w wykonywaną pracę. Rozmowy z pielęgniarkami i lekarzami wielu specjalizacji, na różnych szczeblach kariery zawodowej, pobudzą w nas ogrom skrajnych emocji. Ich praca nie polega wyłącznie na diagnozowaniu grypy,  jest zdecydowanie bardziej skomplikowana. Odpowiedzialność za podejmowane decyzje ma wielkie znaczenie, gdyż te złe czasami mogą kosztować kogoś życie.