Ta saga rodzinna pachnie ziołami, wsią, na widok której aż łza się w oku kręci, a przede wszystkim zabiera nas w świat niespokojny, skonfliktowany obarczany jednak, mimo upływu lat, podobnymi problemami, które są przerabiane z pokolenia na pokolenie, zmienia się tylko tło i historyczne fakty. Katarzyna Enerlich pokazuje dobroć, która jest zakorzeniona głęboko, zarówno w obszarze jednostki, jak i kolejnych pokoleń. Jednak każdy medal ma dwie strony, zatem nie zabraknie krzywdy i cierpienia oraz równowagi w życiu i śmierci. Autorka stawia na przaśną, prostą wiejską mentalność, naturę, medycynę, ziołolecznictwo, poszukiwanie spokoju, oddania i miłości w sile wieku – miłość u bohaterek niezależnie od posiadanych lat jest niczym tlen: nikt go nie widzi, ale każdy potrzebuje go do życia. Przenieśmy się zatem w pachnący naturą świat z kubkiem naparu z lipy, gdzie nie sposób nie sympatyzować z bohaterami wierząc, że każdemu z nich pisany jest pomyślny, szczęśliwy los.

Allende napisała również powieść o ludzkiej odporności, szczególnie w obliczu bezsensownego konfliktu lub wojny. Bez zbędnego patosu, ale i turpizmu pokazała, jak idiotycznie zaczynają lub kończą się niektóre starcia i jak mocno dotykają niewinnych ludzi, którzy nie angażują się w polityczne spory, nie interesują się polityką i chcą po prostu „robić swoje”. To pozwoliło jej również we wspaniały sposób opisać, jak różnie reagujemy w obliczu kryzysu, i że niekiedy okazuje się on źródłem siły i motywacji, która sprawia, że przez resztę życia idziemy z podniesioną głową.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Renaty L. Górskiej… i raczej ostatnie, bo styl pisania daleko odbiega od lekkiego pióra. Mogę wręcz pokusić się o stwierdzenie, że jest ono tak lekkie, jakby miało dwie tony nadwagi. Cięższy kaliber. Ale to nie koniec, bo mamy tutaj historię, której pozornie nie da się zepsuć, a autorce udało się  to wybitnie. Są wątki, które powinny oddziałowywać na nasze emocje, jak miłość, śmierć czy porzucenie dziecka przez matkę, lecz tak nie jest, może jedynie wątek miłosny coś wykrzesze z ludzkich emocji, reszta jest mocno naciągana.

Lekko pogmatwana historia, balansująca w dwóch światach. W której rzeczywistość ściera się z okresem wojennym, kiedy żołnierze walczyli ukrywając się w lasach. Początek jest dziwny, trochę w nim mało szczegółów, ale poznajemy kluczowe postacie, które będą w książce nie raz się przewijać. Chociaż będą brzmieć z czasem jakby inaczej i dostojniej. Niby taki prosty motyw, jak stracenie pamięci przez mężczyznę starszego, błąkającego się, a jak piękne pociągnięte dalsze wątki. Początkowo zakładałam, że ta postać pojawi się tylko na chwilę, ale to właśnie on w tej książce gra główne skrzypce. Nie da się nie lubić tego pana. który, nie dość że skromny, to i wrażliwy, a do tego przyjaźnie nastawiony.

Dorosły mężczyzna upodobał sobie nastolatki, które uwodził, chwaląc się drogimi samochodami, VIP-owskim wstępem do najpopularniejszych sopockich klubów i znajomością z Marcinem T., byłym już właścicielem Zatoki Sztuki, dzięki której kusił swoje ofiary wizją dobrze płatnej pracy w lokalach "dyskotekowego barona". Zaraz po powiązaniu Krystiana W. ze słynnym Marcinem T., za obronę Zatoki Sztuki wzięli się sławni polscy aktorzy, muzycy i inni dziennikarze. Szybko zaczęli zmieniać swoje zdanie po ujawnianiu kolejnych faktów, jednak nikt nigdy nie przeprosił ofiar za to, jak zostały potraktowane. Jakby ich w ogóle nie było. Jakby liczył się tylko zysk i dobre imię przebywających w Zatoce Sztuki osób.