Były policjant, Maks Mejza, otwiera biuro detektywistyczne. Ku własnemu zaskoczeniu dość szybko otrzymuje pierwsze zlecenie, które wydaje się być dość prostą pracą. Ma bowiem za zadanie odnaleźć córkę pewnego mężczyzny, która kilka lat temu uciekła z domu ze swoim psychoterapeutą i ustalić co stało się z jej dzieckiem. Mejza bez wahania wyrusza do pewnej maleńkiej wioski, gdzie diabeł mówi dobranoc, a pochowane głęboko pod ziemią tajemnice nie powinny nigdy ujrzeć światła słonecznego. Czy warto budzić demony przeszłości? Jakie mroczne skrety kryje grupa tajemniczych osób żyjących w odosobnionym dworku na skraju wsi?
Gdyby prozę Dzierżka określić jednym słowem, to byłaby to bezkompromisowość. Autor nie cacka się z czytelnikami. Rzuca ich na głęboką wodę, a może trafniej będzie powiedzieć, że wrzuca w bagno. Ileż tu jest brudu, perfidii i zła. Spóźnione pożegnanie to mocna książka, napisana bezpardonowo i w charakterystycznym stylu, który chwyta i może się podobać. Od samego początku moją uwagę przykuł język autora – naturalny, szczery i tak indywidualnie zadziorny. Rewelacyjnie jest ta książka napisana i nieszablonowo. Dzierżek skonstruował dość zawiłą intrygę, ale posługuje się takim realizmem, że jestem przekonana, że to wszystko zostało przez niego skrupulatnie zaplanowane. W tej powieści nie ma ani jednego zbędnego słowa. Mistrzowsko nakreśla Dzierżek postać swojego bohatera – poszarpanego przez życie Mejzy, który stacza się po równi pochyłej ku niewątpliwemu spotkaniu z diabłem. Misterna jest ta postać, pełnokrwista, mocna. To nie jest kolejny rozbity emocjonalnie detektyw, który zatruwa odbiorcę swoim jadem autodestrukcji. To żywy facet z sumą wszystkich swoich wad i zalet. Fenomenalna postać, bardzo dopracowana i przykuwająca uwagę. Wierzymy temu Mejzie, idziemy wraz z nim na samo dno otchłani. Brawo panie Dzierżek – tak właśnie powinno się pisać kryminały.
Spóźnione pożegnanie zachwyca, czaruje, szokuje – wywołuje szereg skrajnych emocji i na pewno nie jest to lektura, której nie pamięta się kilka dni po jej przeczytaniu. Autor wykreował silną osobowość, wrzucił w wir mrocznych zdarzeń, a wszystko to okrasił cynicznym humorem. Wciąga, ekscytuje, wabi. Jeżeli myślicie, że w temacie kryminału napisano już wszystko, to jesteście w błędzie. Oto na scenę wkracza, kopniakiem otwierając drzwi, Adam Dzierżek – młody facet, który przewraca betonowe fasady i ma swój styl. Pisze lekko o sprawach ciężkich, wodzi nas za nos, ale nie oszukuje, nie mami. Dostajemy pełną emocji, wartką i mieszającą w głowie powieść, ale tak skrupulanie przemyślaną, że kupujemy każde słowo. Jest nietuzinkowo, jest naturalnie, jest bardzo dobrze. Zdarzają się chwile, gdy myślę, że kryminał wyczerpał już swój potencjał, a wtedy trafiam na taką książkę i już wiem, że wiele jeszcze przede mną. Drżyjcie starzy wyjadacze, oto na scenę wkracza młody wilk. Gryzie mocno, do krwi i nie bierze jeńców.
Misternie uknuta intryga, frapujący obraz prowincji, zagadka kryminalna, która dostarcza szeregu emocji i samotny wojownik, który przegrał już wiele bitew. Opowieść po trosze o miłości, o straconym czasie i krzywdach, których nie da się pogrzebać. Intrygująca, zabawna, niebanalna historia, która spodoba się miłośnikom krwawych historii. Umiejętnie porusza się pisarz w sferze ludzkiej psychiki. Wie jak grać słowem i po prostu wykonuje dobrze pisarską robotę. Zaskoczyła mnie ta powieść. Być może spodziewałam się oklepanej historii, a otrzymałam coś nowego, świeżego. I nie byłam na to przygotowana. Spóźnione pożeganie po prostu się chłonie. Niesamowicie ta książka oddziałuje na odbiorcę. Jest po prostu świetnie i inteligentnie napisana.
Odświeżający, ciekawy i mroczny kryminał, którego lektura jest po prostu przyjemnością. Gorąco polecam, ponieważ Adam Dzierżek w sfilcowany i nieco już dziurawy wór kryminalnej polskiej literatury tchnął nowe życie. Niesamowita powieść, którą ciężko jest odłożyć.
